Олабўжи романдан катта хикоя

борми – эсламоққа бошлади. Ва туйқус Умар Хайёмнинг машҳур 
рубоийси ёдига тушди: 
 
 
Қўлимда бўлганда, келмасдим бир дам. 
 
 
Қўлимда бўлганда, кетмас эдим қам.
 
 
Жуда соз бўларди бу сирли уйга
 
 
Келмасам – кетмасам, келсам – кетмасам. 
Ултон тўртликни айтиб тугатаркан, терга ботиб кетаёзди: ахир, 
даҳшатли эди бу гаплар! 
Буни фаҳмлаб қолди-ю, рубоий-рубоий экани, яъни ўзига дахлсиз 
эканини бир шеър таъкидлайдиган гап излай туриб, қизга мўлтираб 
қаради ва унинг бутун борлиғида барқ уриб турган тантанавор 
табассумни кўрди. 

---

129 
– Кечирасиз, – деди ютиниб. – Мен шунчаки... 
– Албатта, – деди Баҳор. 
– Ҳим, сиз учун... ичсак! – Сидқидилдан давом этди Ултон. – Сиз 
жуда катта бахтга... яъни, шахсий бахтга муносиб қизсиз, Баҳор! 
– Ташаккур. – Баҳор қадаҳини узатди. Ултон аста чўқиштириб, 
бояги ўйлар-хижолатлар изи ҳамон чеҳрасида бор-у, уни яширмоқчи 
каби идишчани кўтарди. 
Кейин газак излаб столга боқди. Баҳор ҳусайни узум уйилган 
тақсимчани унга суриброқ қўйиб, идишидан бир ҳўплади-да: 
– Кечирасиз, чой қўйгандим, – деб туриб кетди. У қабулхонага 
чиққач, Ултон бошини кўтарди. Бир дона узумни оғзига солди ва 
бошини сарак-сарак қилди. Кейин бояги хижолат ҳисси тағин 
борлиғини қамраб ола бошларкан, чекса енгил тортадигандай, 
чўнтакларини кавлади. Қўли кўкрак киссадаги “Прима”га етганда, 
столчанинг... четида ётган (узумнинг соясида экан) “Золотое руно” 
пачкасига кўзи тушиб, термулиб қолди. Сўнг уни шошиб олиб, агар очса 
– қандайдир сир ошкор бўладиган каби беҳол тортиб кетди, суянчиққа