Олабўжи романдан катта хикоя

---

ОЛАБЎЖИ 
Романдан катта хикоя 
I 
Ултон Сетон Томпсоннинг “Қўнғир айиқ” қиссасини ўқиб бўлиб, 
ўйланиб ётган эди, телефон жиринглаб юборди. Йигит қандайдир 
махлуқ чинқириғи эшитилгандай чўчиб тушиб, аланглади. Жиринглаш 
яна такрорлангач, у хўрсиниб энгашди: ётгани кат-каравот остидан 
чанг босиб кетган ускунани олди. 
– Лаббай! 
Йироқдан аёл кишининг шошилинч овози келди: 
– Бу Ултон Султоновнинг квартирасими? 
– Уйи-кулбаси, – деди Ултон. 
– Ўртоқ Султонов, сизни райкомдан безовта қиляпмиз. Сизни 
Тўқлибой Қўчқоров йўқлаяптилар! 
– Тўқлибой Қўчқоров? – Ултон лабларини микрофонга тегизгудек 
қилиб сўради ва шу заҳоти миясини чатнатиб ётган ўйлари – қўнғир 
айиқнинг беихтиёр ўз ўлимини излаб бир ғорга боргани, ғордан анқиб 
чиқаётган ғалати бўйдан тўйиб-тўйиб ҳидлагач мангу уйқуга кетгани, 
демак, айрим ҳайвонларнинг ўзлари англамаган ҳолда ўлимлари 
қаердалигини билишлари, инсон эса... бунга ожизлиги каби изтиробли 
ўйлари учди-кетди. 
– Ҳа-ҳа, ҳозир етиб келинг! 
– Хўп бўлади! – деди Ултон ва дилидан биргина гап ўтди: “Нимада
бораман?” 
Табиий, район партия қўмитасининг Бошкотиби марказдан 
йигирма чақирим олисдаги бир қишлоқ ўқитувчисини ўз ҳузурига 
зудлик билан чорлар экан, унинг қандоқ етиб келишини ҳам ҳисобга 
олиши лозим. 
Ултон шуни идрок этганида, уёқда дастак жойига қўйилди. Йигит 
беҳол тортиб, ҳамда ғижиниб кийина бошлади. Таги резина туфлисини 

---

2 
ҳам оёққа илгач, тағин хўрсинди-да, қўлбола столдаги “Прима”лардан 
бирини олиб, оқ кўйлагининг кўкрак киссасига солди. Гугуртни топиб,