Олабўжи романдан катта хикоя

кулбадан чиқди. 
Яъни, остона ҳатлаб, нарвон-зинага оёқ босди. Эшикни тортиб 
бекитгач, пилдираб пастга – ўт-ўланлари аллақачон қовжираб учиб 
кетган ерга тушди. 
Шунда ушбу уйчани кўтариб турган тўрт арча устуни орасида 
боғлиқ турган қари бўз кишнаб, тупроқ бўлган дўрдоқ лабларини 
қимирлатди. 
– Ҳе, жонивор, – деди Ултон ҳайвондан хижолат тортгандек. – Оч 
қопсан-да, қадрдон? Ҳечқиси йўқ! – У отнинг тумшуғини силаган-
сийпаган бўлди. – Дарров қайтаман. Кейин боққа оптушаман... – От 
унинг гапини маъқуллагандек бошини силкитаркан, Ултон ушбу 
такҳовлидан чиқиб, қоратиканлар оралаб кетган ёлғизоёқ сўқмоққа 
тушди. 
Кун чошгоҳдан ошиб қолган, қоратиканлар ва янтоғу жангшохлар 
устида ҳовур жимирлар, чигирткалар чириллар, ўнгу сўлдан 
тўрғайларнинг чулдирашлари эшитилар эди. Ултон бу сасларни ҳис 
этганча сайҳонлик адоғи томон пилдираб борарди. 
Бу томонга мошина ўтмасин учун адоқда тизиб қўйилган палахса 
тошлардан ошгач, асфальт йўл бўйида тўхтаб, ўнг тарафга – дўнгсалдай 
кўтарилиб тypraн кўприкка қараб олди-да, йўлни кесиб у бетга ўтди. 
Қизғиш тошдан ясалган чойхона-кабобхона ҳужралари қошидан 
тошкўмир тутуни ўрлай бошлаган, сой бўйидаги мажнунтол остида – 
қандайдир шофёрнамо кишилар ўтиришар, чойхоначи Мустафоқул 
амакиям, Қобил фаррош ҳам кўринмас эди. Ултон бу ерда тўхтаб, шаҳар 
боргувчи мошина суриштиришдан кўра бекатга яқин боришни афзал 
билиб, энди жилганҳам эдики, ортидан қандайдир мошина сигнал берди. 
Ултон ялт этиб қараб, совхоз директорининг малла “Газиг”ини 
кўрди ва хўмрайиб йўлида давом этди: у мактаб директори Зокир 

---

3 
Ўриновга ўхшаб, совхоз “хўжайини” Бўтабой Сўпини – “миллионер, ўз