Олабўжи романдан катта хикоя

қошига борди. Энгашиб нимадир қилган эди, магнитофон тасмаси хаста 
товуш чиқариб айлана бошлади ва таниш мунгли овоз хонани тўлдира 
кетди: 
 
 
– Сенсан севарим, хоҳ инон, хоҳ инонма,
 
 
Қондур жигарим, хоҳ инон, хох, инонма.
 
 
Ғам шоми фироқингда кабоб этти фалакни, 
 
 
Оҳи саҳарим, хоҳ инон, хоҳ инонма... 
Қўшиқнинг шу бандини тик туриб тинглаган Баҳор бирдан 
кулумсираб, қўйди. 

---

132 
– Буям – сиз айтган рубоийдай – шеър, шеър, холос. – Бу гап билан 
шеърдаги илтижонинг менга дахли йўқ, демак, сизга аталмаган, 
демоқчи бўлди. 
Лекин Ултон “ҳамма” нарсани ўзича тушуниб улгурган эди: бу 
хонага қадам босганидан буён қизнинг қилган барча қилиқларию 
(сўзларию), ўзини безагани – атлас либослари ила юзига сепган заркукун 
ҳам, қолаверса, меҳмоннинг кўнгли учун “Золотое руно” билан 
конъякни ташқарига отиб юборгани – яхлит бир маъно касб этган 
эдики, унинг нозик ифодасини магнитофон баён этмоқда эди. 
“Ҳа-ҳа, эҳтимол магнитофондаям шу қўшиқни биринчи қилиб 
қўйгандир. 
Ҳа-ҳа, шунинг учун “музика қўяйми?” деган... демак, Ултонга 
муносабати”ни тезроқ ошкор этмоқчи бўлган... бу қиз – Ултонга 
“қизиққан”, ўртага Набиниям қўйган қиз... 
Дарвоқе, уни кузатаркан, биларкан... 
Ҳай-ҳай, шунчалик бўлмаса, тунда уйига чақирадими? 
Тағин: Ултоннинг раъйига қаради-я: “Мен билан гаплашишни 
истайсизми?” 
Кейин, ҳозирлик кўргани...” 
–Хўш, шампанни қуясизми? Ё қайтариб опкетиш ниятингиз.. 
– Шундай ният бўлганда опкелмас эдим! – деди Ултон ва