Олабўжи романдан катта хикоя

қўзғаларкан, таниш хонанданинг энди шўхчан қўшиғи тарала бошлади: 
 
 
– Кўрдим юзингни – девона бўлдим, 
 
 
Ақлу ҳушимдан бегона бўлдим.
 
 
Тортиб жафони ўлсам кўйингда,
 
 
Қайтмасман ҳаргиз, мардона бўлдим... 
Ултон Баҳорни оқ желакда кўриб, кўнгли ажабтовур бир завққа 
тўлган, айни чоғда унинг лозими ҳам йўқлиги, сурп ёпинчиқ остида 
танҳо ичкўйлакда қолгани ҳам бу завққа раҳна сололмас эди: 

---

134 
нафсамбири Баҳор... беморларни даволовчи дўхтирга айланган эди: 
ўзиям шу-да... 
Бугун эса, ҳали... 
– Қалай буниси? – сўради Баҳор магнитофонга ишора қилиб. 
– Дидингизга балли! – деди Ултон... ва қизнинг чеҳрасида бояги 
ғурурдан ҳам, нозик киноялардан ҳам жилла нишона кўрмади: гўёки 
кийимини ечиш баробарида ўша ҳолатлариниям қолдириб келган эди. 
– Камплимент учун раҳмат!... О, қуйиптилар-ку? – Баҳор 
ўриндиққа таппа ўтирди-да, бир жанговарлик билан фужерни қўлига 
олди. – Сиз ҳам, – дея сокин жилмайди, – катта бахтга муносиб 
йигитсиз... ўлай агар, гапим рост! 
– Қасам ичманг, – деди Ултон. 
– Омон бўлинг. 
Баҳор шампанни сипқараркан, Ултон ундан кўз узмай турарди. 
“Қандай бахт бу... – деди ичида. – Шундай ёнгинамда...” 
Шундай қизнинг “сиз ҳам олинг”, дегандай қош қоққанини кўриб, 
идишни шартта олди-да, бор ичимликни лиқ-лиқ ютди-қўйди. 
Кейин қараса, Баҳорнинг фужери ярим ҳам бўлмаган экан! 
– Шу-да, – деди Ултон қизариб. – Бизники кўрмаганнинг кўргани 
қурсиндан бўлди. 
– Нима, бугун ичишингизми, холос? 
– Нега... Ҳим, сизни ўйладим! – деб юборди Ултон. –