Олабўжи романдан катта хикоя

кишини ғажиб, нес-нобуд қилиб ташлайдигандек. Шу ўй ва ҳислар 
таъсирида... Баҳор – бояги қиз эмас, балки вазмин қамда кўпни кўрган 
бир жувон сифатида кўринди. 
– Қани, олинг, – дея унга боқди ва беихтиёр илжайган чоғида 
Баҳор бирдан қаққос отиб юборди. Сўнгра қадаҳни олиб, киборона 
жилмайди. 

---

142 
– Неча ёшга кирдингиз? 
– Ҳм, биласиз, – деди Ултон. 
– Мен йигирма саккизга кирдим. 
– Биламан... Наби айтиб эди. 
– Наби сизниям, мениям яхши кўради. 
– Айниқса сизни. 
Баҳор бош ирғади. Сўнг: 
– Ёшингизни сўрашдан мақсадимни билгандирсиз? – деди. 
Ултоннинг кўзлари пир-пиради. Ичдан зўриқиб, “мақсад” нелиги 
ҳақида ўйлади. “Мақсад, мақсад... Ахир, бу ўз-ўзидан...” 
– Айтайми? – Дунёнинг тагига етгандек ва калта-қалин 
қошларини чимириб унга боқди. – Баҳорой! – деди сўнгра артистона бир 
тарзда. – Биз, умуман олганда... холис кўз билан қарагандаям... 
– Хўш? 
Ултон миз-курси ортида – деворга тутиб қўйилган палакка 
тикилиб қолди. 
– Айтинг, – қистади қиз. 
Ултон сезди-англади-билдики, тилининг учида турган гапни айтса, 
Баҳор... уни қучиб олиши мумкин: ҳа, бу жуда эҳтиросли, дангал қиз... 
Бироқ ўзини босгандаям у... шунчалар хурсанд бўладики (ичида, 
албатта!), o!... 
– Бўпти, айтмасангиз айтманг, – деди Баҳор ва идишдан бир 
қултум олди. 
Қизнинг гапи табиий – “айтмасанг, айтмай қўя қол”, деган 
маънони англатса ҳам, бунда нописандалик йўқ, шунчаки – “айтмасанг 
ҳам, билдил”, деган ишонч бор эди. 
Ултон ғашланиб, мижғовлик қилгани учун ичдан эзилиб, қадаҳни 
бир кўтариб қуритди-да, узумдан битта дона олгач: