Олабўжи романдан катта хикоя

бошлади: уф-уфлайди, ҳовучида олган сувни елкасидан, бошидан қуяди. 
Бу орада бир-икки марта: “Эҳ, чакки бўлди...” деб ҳам қўйди. Сўнгра 
совуқ жонидан ўтиб: “Ну, х... с ним, патом выясним!” деди-да, соҳилга 

---

140 
қайтиб чиқди. Чопонни эгнига илиб, энди туфлини ечди. Сувга тағин 
яқин бориб (энди ўнгу сўли хийла ёришиб қолган, аниқроғи, кўзи 
қоронғиликка ўрганиб бўлган эди), туфлидаги лой-балчиқни юва 
бошлади. Ниҳоят, тол танасидан тутганча оёғиниям узатиб, чайиб олди-
да, туфлини кийиб, изига қайтди. 
Ултон эшикдан мўралаб кирди-ю, пардага тушиб қимирлаётган 
соядан билдики, Баҳор столда нимадир қилаётир. 
– Мумкинмў? 
– Шошманг, – деди қиз ва креслодан бир нимани олиб узатди. 
Парда четидан қўл чўзган Ултон бармоқларига илинган нарса 
кийимлари эканини билиб, эти жимирлашиб кетди: совуқданмас... 
шодликдан! “Фаросатли. Жуда фаросатли қиз”, деб дилидан ўтказди-ю, 
“қиз” сўзи тили учига яна бир бор келиб, апил-тапил кийинаркан, бу 
борада, яъни, унинг... Баҳорнинг ҳурмиди, ё... 
Шу ҳақда ўйлашни-эслашни истар, бироқ ундаги туғма андиша, 
бунинг устига–инсоннинг, демак, хотин-қиз халқининг ҳам энг буюк 
фазилати –унинг ички оламидадир: шу оламнинг нечоғлик бойлигида, 
руҳий поклик ва ақл-заковатида деб ҳисоблайдиган ва бу ҳол инсон 
ҳақидаги муҳим қаноатларидан бирига айланиб бўлган (бу жараёнда, 
албатта, санъат асарлари, ҳамда ўқувчиликдан миясига сингдирилган – 
“инсоннинг бойлиги – моддиятда эмас, балки маънавиятдадир!” деган 
ақиданинг ҳам муҳим улуши бор эди) йигит бу борада ўйлашдан уялар, 
бу ҳақда ортиқча фикр юритиш ўзининг маънавий қашшоқ эканидан 
далолатдек туюлар эди. Шу боис, у фикрдан чалғиш учун диққатни