Олабўжи романдан катта хикоя

Кейин эса... халати чўнтагидан “Золотое руно” чиқариб кўрсатди. – 
Мана, бор. 
Ултон сўррайиб қолди. Сўнг хўрсиниб, бу ёққа йўл олди. Эшикка 
етганида, хуржунга кўзи тушди.
– Э, қадрдон, – деб пичирлади. 

---

138 
– Кирсангиз-чи! – пардани кўтариб, тисланиб турган Баҳор зуғум 
қилди. 
– Узр, узр. 
– Ўзингиз билан ўзингиз гаплашиб юрасиз дейман-а? 
Стол томонга ўтган Ултон: 
– Ҳа, баъзан... гаплашамиз, – деди. 
Баҳор парда орқасидан чиқди ва Ултон... яна боши айланиб кетиб, 
унга интилди. Даст кўтариб, диван олдига опкелди. Қиз яна типирчилар 
эди. 
– Вой, худойим.... 
Ултон уни ерга қўйиб, яна диванга ўтирди-да, тағин бошини эгиб 
қолди. 
– Узр... 
 
– Узрингиздан айланай! 
“Айланай” сўзи Ултрнга ёқиб кетди. 
– Яхши, – деди. 
– Хўш, – Баҳор диван четига ўтириб, сигарет пачкасини узатди. – 
Мана, керак бўлса... 
– Ҳим, мен сиз учун... Ахир, сиз ҳам чекасиз-ку? “Прима” оғирлик 
қилади... 
Баҳор “Золтое руно”ни (тағин) стол томонга отиб юбориб, Ултонга 
интилди. Унинг бўйнидан қучиб, лабини тутганди, Ултон бирдан 
энгашди. 
Кейин улар ёнбош бўлиб диванга қулашди. Кейин иккисиям 
қуянчиқ тутгандай бўлиб қолди: эс оғгандек... Аммо қўллар ҳаракатда, 
нафас олишлар калта-калта... Тилларидан тумтоқ-қисқа сўзлар 
чиқади... 
Инсон ҳаётида шундай дақиқалар (ҳатто кунлар, ойлар ҳам) 
бўладики, нимани ўйлаётганини ўзиям билмайди, аммо хатти-
ҳаракатлар гўё чуқур фикрнинг натижаси ўлароқ рўёбга чиқади. 

---

139