Олабўжи романдан катта хикоя

Ишонмасангиз, ана, қўшиқни эшитинг! 
Дарҳақиқат, қўшиқ йигитнинг гапини тасдиқлар эди:
 
 
– ...Юмдим кўзимни сендин бўлакдин,
 
 
Кечдим баридин, риндона бўлдим.
 
 
Ишқинг майини сунди бу жисмим,
 
 
Ҳам соқи-ю ҳам паймона бўлдим... 
– Мунча тез? – деди Баҳор. 
– Йўқ, мен сизни атай... 

---

135 
Қиз аста-аста бош ирғади. Сўнг бирдан яланг-биққи-оқ оёқларини 
чалиштириб ўтирди. 
– Тушунарли. 
Ултон: 
– Йўқ, рости... – деди унинг сонларига ўзи англамаган ҳолда 
суқланиб боқиб. – Сиз чиндан ҳам... – Шунда қизнинг хийла очилиб 
қолган мармардек кўксига кўзи тушиб, дудуқлана бошлади. Ва бирдан 
хитоб қилди: – Сиз гўзалсиз! 
Баҳор бошини орқага солиб, қақ-қаҳа отди. Ўйлаш мумкин эдики, 
унга ичимлик кучини ўтказа бошлабди. Бироқ Ултон ҳам, ўзи тан 
олмаса-да, capхуш эдики... энди кўзлари унинг момиқдек бўйнига 
қадалиб қолди. 
Ашула бирдан тугади. Баҳор туриб кетди-ю, Ултон ўзига келиб, 
бош эгиб қолди; афтидан у оч бўрига ўхшар, ўлжаси қочиб кетганидан 
алам ҳам уятда қолгандек эди... Ленин бу “бўри” изидан қайтишга 
ўрганмаган: фақат “олға, олға!” босишни ўзига шиор қилган зот эди... 
Қўлларини кресло суянчиқларига тираб қўзғаламан деган палласи... 
...Баҳорнинг сўроғи уни “босди”: 
– Тағин Машрабдан бўлсинми? 
– А? Ҳа-ҳа, Машрабдан... – Сўнг ўз-ўзидам ғижиниб кетди: наздида, 
Машраб уни анчадан бери, аниқроғи, бугун, ҳа, бугун... Тўқлибой 
Қўчқоровнинг хосхонасидан чиққанидан бери таъқиб этиб келаётгандай 
туюлди. Дарвоқе, ўзиям унинг энг теран сатрларини айтди... – Баҳор, сиз