Олабўжи романдан катта хикоя

сийпаб текислаб ва мийиғида кулумсираб йигитга тепадан қарар эди. 
– Мени кечиринг, – шивирлади Ултон. 
Баҳор томоқ қириб: 
– Айиқдан фарқингиз йўқ, – деди. 
Ултон илкис бош кўтарди. Кўзлари фавқулодда шодон йилтиради. 
– Айиқдан? 

---

137 
– Бўлмаса-чи! – Баҳор қабулхонага чиқиб кетди. Эшикни ёпиб, 
чироқни ёқди. 
Ултон унинг ортидан қараб қолган эди. Кейин мушкул бир ишни 
қойиллатгандай иршайиб, бошини сарак-сарак қилди. Сўнг столга 
тикилиб қолди-да, ирғиб туриб бориб, шампандан фужерга қуйди. Тик 
турганча симириб қўйиб, сигарет тутатди. Ва хаёлланиб эшикни тўсган 
пардага кўз тикди. Сўнг илдам одим отиб, пардани шарт кўтарди. 
Илгичини туширди-ю бир дақиқага тек қотди: уй бекаси уришиб беради, 
деб ўйладими? 
Кейин шаҳд билан ташқарига чиңди. Ва... энкайиб, кўкатларга 
тикила бошлади. Эшик очиқ: ундан сарғиш-қизғиш нур бир бўйра 
жойни ёритиб турар, “бўйра”дан таралган шуълада намхуш ўт-ўлан 
ғира-шира кўзга ташланap эди. 
Ултон думалаб ётган конъяк шишасига йўлиқди. Уни олиб, 
беихтиёр энгаштирди: бир неча томчи тушди, бу ерда ҳаво бениҳоя тоза 
ҳам салқинлиги учунми, ичимликнинг ҳидини туйди. Сўнг шишани сой 
томонга улоқтирди-да, юраги ачишиб кетди: “Сувга тушди... Ўзимиз 
ифлос қиламиз. Э, нега бундай?” – Нидо қилгудек бўлиб ва бу қилмиши 
учун ўзидан алам олиши керакдай, яна зўр бериб майсаларга тикила-
тимирскилана кетди. 
От пишқирар, сой сассиз оқар, қурвақалар эриниб қуриллар эди. 
– Ҳой! Нима қиляпсиз? 
Ултон товушдан чўчиб, бурилди: Баҳор эшик оғзида турибди. 
– Сизга сигарет... 
– Қўйинг-е! – деди Баҳор. – Баққа келинг! – У қўли билан имлади.