Олабўжи романдан катта хикоя

шишанинг бўйнидаи ушлаб ярим қўзғалди. 
– Ҳай-ҳай, – деди қиз. – Мени урсангиз эди ҳали. 
– Э, воҳ. 
– Ўтиринг. 
– Очишни эплолмайман. 
– Менга беринг. – Ултон шишани узатди. Баҳор олиши ҳамон 
тиқини отилиб кетди. Оппоқ кўпик қизнинг бармоқлари устидан туша 
бошлади. Албатта тиззасига тушмоқда эди. Бироқ қиз миқ этмасди, 
аксинча – фавқулодда завқланиб кўпикка боқарди. 

---

133 
Ултон ҳайрон: нима дейишини билмайди. Шунда гугуртга суяб 
қўйилган сигаретини олиб, сўриб-сўриб тутатди-да, не бир савқи-табиий 
ҳолда “Прима” пачкасини боя “Золотое руно” турган жойга қўйди. 
Бу ҳаракат қизнинг назаридан четда қолмади. Четда қолмадигина 
эмас, бунда у рамзий бир маънони кўргандек, қутига тикилиб қолди-да: 
– Қуйиб туринг, – дея шишани эгасига берди. – Мен буни... ювиб 
келай... 
Ултон шошилиб шампанни олди. 
– Мени кечирасиз. 
– Нега... — Баҳор ўрнидан турди. – Айб каминада, ўртоқ Ултон 
Султон ўғиллари!.. “Тошкент суви”нинг ёнида фужер бор-ку? – Сўнг 
беозоргина кулди. – Ажойиб одамсиз. – Қабулхонага чиқиб кетди. У ёқда 
чироқ ёнди. 
Ултон фужерларга винодан қуйди-да, бирини Баҳор ўтирган жойга 
суриб қўйди. Бирини қўлига олиб, бироз симирди. Сўнг яна сигаретки 
сўриб: “Ажойиб... – деб ўйлади. – Кийимини алмаштиради. Бунда кўп 
бўлса керак. Бунда бор. Лекин нега ўзини ҳали камбағал қилиб 
кўрсатди? Ахир фақир кишида бу дов-даска... 
Буларниям дугонаси олиб бермагандир, ахир...” 
 
 
 
 
 
30 
Баҳор оқ халатда кирди. Тўғри диван бошига ўтди-да, яна 
чўнқайиб, магнитофон тасмасини шиғ-шиғ айлантирди. Ўрнидан