Олабўжи романдан катта хикоя

ястанди. 
Баҳор пахтагулли чойнак кўтариб кириб, жойига ўтирди ва дам 
Ултонга, дам унинг қўлидаги “Золотое руно”га қараб: 
– Чекаверинг, – деди хотиржамгина. – Фақат райком секретари 
билан Бўтабой Сўпига чиқарганми буни! 
Ултон эркин нафас олди. 
– А, сизга буни... 
– Дунё берган эди. Дугонам... – Кейин кулиб, чойнакни қўйди. – 
Нима, бу коньяк, бу лимон, бу хурмониям районга тушиб харид қип 
келган дейсизми? 
– Дугонангиз сизга меҳрибон экан. 
– Ҳа, энди, бирга ўқиганмиз... Кейин, у киши бойхотин бўп кетди. 
Ултон барибир “Золотое руно”ни жойига қўйиб, “Прима”сини 

---

130 
чиқарди. 
 
 
 
 
 
29 
Ултон сигарет тутатаркан: “Айтмоқчи, йўлда сигарет устида гап 
бўлганди-ку? Шунинг учун, демак, мен учун топган-да буниям!! дея 
Баҳорнинг заркукун сепилган юзи, тўлқин сочларига зимдан меҳр билан 
тикилди. 
Сўнгра унинг атлас кўйлаги, кўкрагидаги бурмаларига боқиб: “Э, 
худо, ўзбек қизларига мунча ярашмаса! – деб ўйлади. – Вей, шунақаям 
чиройли бўлиб кетадими қиз дегани? Ахир, бу кўйлакнинг олдида 
бугунги кофта-юбкаси – нима! 
Лозимнинг ярашгани! 
Шуми бугунги Баҳор? 
Шу, шу!” 
Шу пайт Баҳор қизиқ иш қилди: чойни қайтараркан, стол четига – 
олинган жойига қўйилган “Золотое руно”га бир-икки бор кўз қирин 
ташлади-да, дафъатан уни шарт олиб, ирғиб турди. Пардани кўтариб, 
эшикчани очди. Ва сигаретни... қоронғилик қаърига отиб юбориб, 
қайтди. 
Ултон нима учунлигини билмайди – вужудида шундай бир 
қаноатни ҳис этдики: