Олабўжи романдан катта хикоя

– Қойил! – деди Ултом. 
– Сизда йўқ шекилли? 
– Қаёқдан билдингиз? – кейин қизга ҳужум қилаётгандек давом 
этди. – Менда муқоваси хунук бўлсаям анча-мунча нодир китоблар бop! 
Буларнинг ҳам арзон баҳода чиқарилган кўп нусхаларидан бор. 
– Жаҳлингиз чиқдими? 
– О, йўқ... – Сўнг бирдан паст тушди: бу ерга жаҳл қилиш, 
мунозара қилиш учун келганми? 
– Ана, креслога ўтинг. – Боғ эшиги қаршисида бир-бирига қаратиб 
қўйилган сариқ бахмал жилдли оромкурсиларини кўрсатди Баҳор. 
Ҳа, чиндан ҳам кўрсатди! Чунки креслолар ҳам, улар орасидаги 
кичкина столчаю ундаги турли нав неъматлар, яна – конъяк, “Тошкент 
суви”, “Пепси-кола”ям Ултон ҳали эшикдан кириб тўхтаган жойидан 
атиги бир қадам ўнгроқда эди-ю, Ултон кўрмаган эди. 
Ултон бориб қайси креслого ўтиришни ўйларкан, Баҳор эшикни 
ёпиб: 
– Бунисига! – дея эшикчага қаратиб қўйилган оромкурсига ишора 
қилди. 
Ултон ўтирди. 

---

126 
Баҳор қабулхона чироғини ҳам ўчириб келиб, Ултоннинг 
рўпарасидан жой олди. 
– Хўш, ўртоқ Султонов? 
Ултон ҳушёр тортиб: 
– Шундай деманг, – деди. – Расмий... Умуман, “ов”ни қўшиб 
гапириш, кечирасиз... 
– A-а, демак, “Ултон ака”, – деди қиз дафъатан жозибали 
жилмайиб. Ва Ултон унинг юзи худди қор учқунлари қўнгандек (ўнг 
томондаги новча ўймакор миз устида ёниб турган қалпоқли чироқ 
нурида) ялтираётганини кўрди: “Э, йўқ, Янги йил байрамларида қиз-
жувонлар юзу сочларига сепадиган зар кукуни-ку! Сепипти-да?” 
Демак, унинг учун бу оқшом... 
Демак, Ултон учун... 
– Ҳеч, сиз мунча хаёлпараст бўлмасангиз? 
Қизнинг овозида “эркатой гина” бор эди. Ултон буни уқди-ю,