Олабўжи романдан катта хикоя

чап томонида – сувлоғини ёввойи толлар босиб ётган Оқсув. Унинг нари 
бетида баҳайбат динозаврга ўхшаб чўзилган қора қир. Ўнг томонни эса 
паст-баланд дарахтлар қоплаб ташлаган. 
Ултон отдан тушди ва чангалзор пучмоғида жойлашган 
пистирмага дуч келиб, унда овчи-йўловчи борми ё у ерни йиртқичлар 
макон тутганми – билолмаётган каби, иморатга писиб-пасайиб қараган 
кўйи юганни тортиб, ўнг ёқдаги дарахтлардан холи ўтлоққа борди. Сўнг 
юган учига боғлиқ чилвирни хуржундан суғуриб олиб, бир бутага 
боғлади. Кейин хуржунни тушириб олиб, уй сари жилди. 
Айтиш лозимки, Ултоннинг қўлида хуржун эмас, балки милтиқ 
бордек – хуржунни сал олдинга тутиб, ҳамда тиззаларини хиёл букиб 
бормоқда эди. 
Ана шунда мўъжиза юз берди: уйчанинг худди Ултонга қараган 
томонидан пастак эшик очилиб (демак, эшик бор экан), кўкатларга 
қизғиш нур оқиб тушди. Ва сурп пардани елкаси баравари кўтариб 
турган атлас кўйлакли қиз... Баҳор кўринди. 
Ултон таққа тўхтаб: 
– Мен, мен, – деди. 
Қиз Ултонни кўрмаса-да: 
– Келаверинг, – деб жаҳл қилгандек шивирлади. 
Йигит дарҳол қаддини ростлаб, ҳатто томоғини қирди. Дадил одим 
отди. Эшикка етган жойида хуржунни қолдириши керакдай туюлди. 

---

122 
Аммо қиз ичкарига тортилган, пардани баландроқ кўтариб турар эди. 
Ултон эшикдан киравериб, қўлидагини беихтиёр четга ташлади. Ва 
остона ҳатлаб кирди-ю димоғига гуп этиб урилган таниш, ўткир атир 
бўйидан мияси айланиб кетгандай бўлди. 
“Э, худо, мунча яхши!” 
Бу “яхши”ликни ҳазм қилмаёқ, қаршисида чекинаётган оқ (хиёл 
ташвишли) юз, қора (чақноқ) кўз, қайрилма (терилган) қош ва елкага