Олабўжи романдан катта хикоя

Султонов! 
Ултон ҳам гўё шўхлик қилди. 
– Кам бўлманг, ўртоқ Кенжабоева! 
– Ҳе, мен сизга айтсам, тоқ одамнинг бевадан фарқи бўлмас экан. 
– Нима-нима? 
– Э, ўтинг-е... Сиз ҳам бир танаси бошқа – дард билмас одамлар 
хилидансиз-да. Бу вообше – нормалний ҳол. Бунинг устига ёрингиз бор... 
Ҳим, унга сўз бериб қўйгансиз. Йигит одамда субут бўлиши керак... Нега 
тўхтаб қолдингиз? 
– Бир нарсага ҳайронман, – деди Ултон. – Сиз менинг гапларимни 
айтаяпсиз? 
– Набига айтган гапларингизними? – Қиз бошини қимирлатиб 
сочларини тўлғатди-да, яна қаққос отиб кулди. – Ҳазил. 
– Йўқ, мен унга умуман... 
– Тушунарли. 
Ултон гарангсиб (Наби ўша гапни бунга етказгани учун ундан 
жилла гина қилиш хаёлига келмас эди!) тураркан, бу ёқдаги чўғдек 
қизил жавонда бир саф бўлиб тизилиб турган “Дунё адабиёти 
дурдоналари”га тикилиб қолди. 
Вилоят марказида шу туркумга обуна бўлиш учун кўп югурган 

---

125 
эди. Редакциядан фақат бош муҳаррир “ёзилолган”, унга обуна бўлган 
аксар “китобхон”лар – райком, обком ходимлари, ҳатто савдо-тижорат 
корчалонлари ҳам экани, улар меҳмонхоналарини безаш, ўзларини 
ўқимишли этиб кўрсатиш учун шундай қилганларини билгач: “Ҳа, 
майли, ҳар хил латта-путтадан китобни афзал кўрипти-ку! Ҳарқалай, 
прогресс...” деб қўйган, сўнгроқ ушбу туркум-сериянинг кўтара нархи 
бир “Жигули” баҳосига тенглашиб қолганини эшитиб ёқа ушлаган ва... 
китобнинг қадри бу қадар ошганидан қалби қувончга тўлиб тошган, 
ундан кейин эса: “Эҳ, наҳот уни сотадилар? – деб куйинган эди. – Бундан 
чиқдики, китоб ҳам – мол?” 
– Қалай, – йигитнинг кўзи қадалган тарафга қараб сўради Баҳор.