Олабўжи романдан катта хикоя

шовқинигa “чулғаниб” кўприкка ва йўлга бир нафас қараб турди-да, 
отни бирдан сувга солди. Жонивор пишқириб, оқимга қаршироқ юриб 
бораркан, Ултон юз-кўзига урилаётган совуқ шабададан роҳатланар, шу 
сонияда унинг борар манзили ҳам ёдидан чиққандек эди. 
Нари соҳилга чиқиб олгач, от бошини кўприк томонга бурди. 
Гижингтой туёғи билан тош чайнаётгандек ғажир-ғужир товуш 
чиқариб, кўприк остига кирди ва бетон супага гусирлаб чиқди. Бу ерда 
сувнинг шовқини ўн карра зиёд, бунинг устига жуда оқариб оқар эди. 
Кўприк остидан у ёққа чиққач, қирғоқ бўйлаб кетди. 
 
 
 
 
 
28 
Кунюрарга оғиб қолган баркашдай ой нурида кунчиқар ёқлар ғоят 
ёришиб кўринди: яъни, сувлоқдаги тошчалар ярқирайди, тошлар 
тугаган жойдан кўтарилган қамишларнинг попуклари қандайдир қора 
қушларнинг эгилган тумшуғига ўхшайди. 
Баланд 
бўлиб 
ўсган 
ўт-ўланлар 
ости 
билч-билч 
лой, 
Гижингтойнинг оёқлари гоҳо ҳавосиз бўшлиққа тушгандай ботиб 
кетади, жонивор пишқириб сакраб чиқади, кўзлари жавдираб, қаттиқ 
ҳансирайди. 
Ултон отни ўнг томонда ястаниб ётган картошкапоя томон 
қайирди ва бир жўяк ичидан талай йўл босди. Сайҳонликка чиққанда, 

---

121 
баҳайбат сояси сув тарафга чўзилиб кетаётганини кўриб, тағин қирғоқ 
томонга бурди. 
Илк наъматакларга етганда, от ҳуркиб кетди: тулкими, шақолми – 
“йўл”ни кесиб ўтди. 
Ултон: 
– Қўрқма Гижингтой, – деди овози хириллаб ва кулиб қўйди. – 
Айиқ ўтмади-ку! 
Ниҳоят манзилга етишди: ана, узунгина, оққина уйча. Уйчанинг