Олабўжи романдан катта хикоя

тушиб турган (тўлқинсимон ялтироқ) сочга кўзи қадалиб, қиз бир 
жодугар-у (“жодугар-а!”), комига тортилиб бораётгандек бўлиб, олға 
босди. 
Дарвоқе, туфлини ечиши керак. 
Ултон энгашган эди, қиз: 
– Ечманг... – деди зарда билан ва йигит тикка бўлмасдан пардани 
ундан ошириб ташлаворди. Сўнг унинг ёнидан ўтиб эшикни тортди, 
зичлади, зулфагини илдирди ва парда ортидан қайтиб чиқди. 
Хона чоққина, шифти паст, аммо қимматбаҳо жиҳозларга мўл эди. 
Ултон буни ҳамда қизғиш қалпоқли чироқ ҳам борлиги, тағин сара 
меваларнинг ҳиди анқиётганини елкасидан бир шарпа босаётгани каби 
ҳис этиб тураркан, Баҳор: 
– Ҳа? Уккига ўхшаб... – деди ва баҳузур кулиб, хонанинг бурчига 
ишора қилди. – Анавинга тўнингизни илиб қўйишингиз мумкин. 
Вишелкага. 
– Раҳмат. – Ултон дарҳақиқат кўзлари шу тобда уккиникидек 
бўлганини тан олиб, ўгирилди. Йўлакай чопонини еча бошларкан, яна 
туфлисига қаради-ю, энди шаҳд билан қалин гиламчани босиб ўтди. 
Таклиги бор илгичга тўнини илатуриб, қаршисида яна бир эшикни 
кўрди ва у ёқ – қабулхона эканини англаб – Мумкинми? – деди. 
– У томонда ҳеч нарса йўқ... A-а, майли. Мен чироқни... – Баҳор 
илдамлаб келиб, эшикни ланг очди. – Ана, умивалник – ширма 
орқасида. – Шу сўзи давомида девордаги токулагични босди. Шифтга 

---

123 
осилган лампочка порлаб, суянчиғи баланд кресло, унинг қошидаги тиш 
пармаловчи мосламаю чап қўлдаги очиқ шкаф – унинг токчаларидаги 
катта-кичик банкаларни ялтиратиб юборди. Ўнг қўлда-деворга тақаб 
қўйилган икки оташхонали газплитаям бор экан: сирли чойдишдан буғ 
чиқар эди. 
Ултон жиламан деганда яна боши айланиб кетаёзди.