Олабўжи романдан катта хикоя

– Ё тавба, нима сепгансиз-а? 
Қиз қаҳ-қах, отиб кулиб юборди. Кейин оғзига кафтини ёпиб, 
кўзларини “қўрқинчли” олайтирди. 
– Ана, ювининг... Туфлини ечманг, ер зах. – Сўнгра ҳеч тап 
тортмай: – Ўзиям туфлимисан туфли экан! – деди. 
Ултон тек қолди-да, кейин ўзиям эгилиб қаҳ-қаҳ отди. 
– Ўлай агар, кўнглим сезиб эди! 
– Секинроғ-е. 
Ултон яна эгилди ва ичини ушлаб инқиллаб кулди. 
– Етар, кўп кулманг, – деди Баҳор ва Ултон унинг райондан 
қайтаётгандаги шўхликларини эслаб, ўзида бир эркинликни туйди: ҳа, 
бу ўзига таниш – ўша қиз... 
Ўша, ўзига “қизиққан”, ҳовли-жойини ёқтирган... баъзи фикр-
мулоҳазалари худди ўзиникидек... 
Ултон линолиумни сассиз босиб бориб, деворни бир-бир ярим газ 
беридан тўсиб турган сурп парда орқасига ўтди. Ана, қўлювгич, унинг 
тагида – ахлатпақир. Бир ёнда узун кат, унга килёнка сириб қўйилган. 
Ултон совунга тегмай қўлини чайди ва михга илиғлиқ сочиқлардан 
ғижим бўлмаганига артди. 
Қайтаётиб яна “туфлимисан туфли”га қаради-ю, ўз-ўзидан уялган 
кўйи битталаб ечиб, челак устида ювди. Яна кийди. 
Баҳор кесакига суяниб, илжайиб турарди. 
– Каравот ёқиб қолди деб ўйловдим. 
– Нега энди? 

---

124 
– Ётиб қолишингиз ҳам мумкин-да. 
– Э! Нега? 
– Шампан ичгансиз. Шампан одамни лоҳас қилади. – У 
сузилибгина деди. – Мен ҳам бир қултумгина ичсам, ётгим келаверади. 
Ултон: 
– Ҳе-ҳе, – дея ҳиринглади. – Ғалати услубингиз бор, Баҳор. 
Қандайдир комик артистларни эслатади. 
– Вой, мен ўзимни трагик актёрлардан кам кўрмайман-ку!.. 
– Зўрсиз. 
– Зўрманми, шўрманми – тақдирим. Қани, столга марҳамат, ўртоқ