Олабўжи романдан катта хикоя

ўзимга ўхшаганларни айтмаяпман. Умуман... тушундингиз-ку? 
– Албатта! – деди Ултон ҳузурланиб. – Аввалам бор, шундай 
саволни берганингиз учун раҳмат. 
– Уф-ф! 
Ултон бу мавзуни тезда тугатиб, асосий гапга ўтишни ичида қайд 

---

148 
этди-да: 
– Зардуштликнинг ибтидоси – Ўтпарастликдаям хотинни... яъни 
хотунни, Онани Ерга менгзашган! – дея бутун вужуди таранглашиб 
давом этди: – Чиндан Она – ҳаётнинг боши! – Билинар-билинмас 
жилмайиб қўйди. – Ер ҳам – ҳаёт бешиги. Она-Ер дейишимизнинг боиси 
– шу! Бу ақида қайси даврлардан қолган, азизим? – Ўз сўзларидан 
лаззатланаётгани шунчаки, Ултон “азизим”ни ҳам ишлатиб юборди. Ва 
буни пайқаган онида Баҳорнинг қисқагина энтикиб қўйганини кўрди. – 
Ў, Оймома! – деб қўлини кўтарди. – Момогулдирак! – Кўзлари олайиб, 
шифтга боқди. – Момоқалдироқ! Чучмома, а? 
– Да-а, – деди Баҳор. 
– Бежиз қўшилмаган бу сўз: Момо. – Шунда Ултон фаҳмлаб 
қолдики, қизни ёсумандек авраётганга ўхшайди. – Қисқаси, Баҳорой, 
дарҳақиқат, Онага Худо деб қарашган. Ўшанда... Ва ҳамон бу нарса 
шакл ўзгартириб келаётир: момоям – Она-да! Қолаверса, Момода – 
Момо Ҳавонинг рамзи бор, ҳа... 
Баҳор чуқур хўрсинди. 
– Ўша... Хотинни мундай ҳайкал-пайкалиниям қўйишганми? 
Ултоннинг кўзлари жавдиради. 
– Саволингизнинг жавоби ўзида-ку? 
– Ҳа, энди, – инжиқланди Баҳор. – Биттаси айтган эди-да. Ўша 
Тараканов... 
– Тараканов? 
– Сиз ҳали... Хуллас калом, ҳайкали бўлган? 
– Бўлганда қандоқ! – Ултон нима қиларини билмай, коньякдан 
тағин бир ҳўплади. – Узр... 
– Бемалол. 
– Афсуски, Хотиннинг, грекчасига Митра худосининг ўзимизда