Олабўжи романдан катта хикоя

озод одамман! – деб юборди-ю, ўзига келди. – Менинг интим ҳаётим 
дахлсиз: бировларнинг аралашувга ҳаққи йўқ! 
– Ў-ў, кечирасан, – деди Эрмаматов. – Ҳаққимиз бор... Оила – 
жамиятнинг ячейкаси дейилади. Ўзинг домилласан... Демак, биз 
жамиятни қўриқлар эканмиз – оиланиям қўриқлаймиз. Қалай, 
тушунарли бўлдими? 
Ҳа, Ултон алам-ўкинч билан биларди-тушунардики, бу ва бунга 

---

157 
ўхшаган маъмурлар кишиларнинг ички-пинҳон сирларини ҳам билишга 
ўзларини ҳақли, деб ҳисоблайдилар: зеро тузумнинг ёзилмаган 
қонунларидан бири (балки энг муҳими) шуни тақозо этади. 
Шунинг учун эси бор одамлар ўзларига эҳтиёт бўлишади. 
Лекин буларнинг ҳам сирдошлари бор, улар: амалдорлар, 
миллионерлар, порахўрлар ва ўғрилардир. Ултон бу ҳолга редакциядаёқ 
амин бўлган эди. 
– Айтмоқчиманки, ука, – Эрмаматов яна-да пастроқ тушиб, давом 
этди: – Умар тентак сени кўриб қолса, сўяр эди. 
Ултоннинг дод деб юборишига оз қолди: шундай гапниям... “сўяр 
эди”, деган гапниям шундай хотиржамлик билан айта оладими? Тағин 
кимга? 
Ултонга! 
Йигитнинг кўнгли вайрон бўлиб: 
– Эй, тангрим! – деди. – Қаерда яшаяпмиз?... – Сўнг унга 
мўмингина бўлиб боқди. – Эй, менга қаранг, нималар деяпсиз, ўзи? 
– Мен бўлари гапни айтдим, ука... Огоҳлантирдим. Бу ёмонми? 
– Уф-ф. – Ултон “Прима”дан олиб тутатди. Сўнг оғзидан ичимлик 
ҳиди келаётганини тахминлаб, кўприк тўсиғи томон жилди. – 
Кечирасиз, сиз... 
– Хўш? 
– Нимага асосланиб бундай деяпсиз-а? – Шундай дегач, ўзиям 
чиндан ҳайрон қолди: “Бу одам қандай қилиб билди?.. Менинг 
Баҳорнинг уйига борганимни?”