Олабўжи романдан катта хикоя

гуриллаб кетди. Бўтабой Сўпи орқа ўриндиққа кириб ўрнашди. 
Наби эшикни очганча: 

---

545 
– Домилла, ҳали кўришамиз, – деди. – Кўрасиз, домилла, қайтар 
дунё, дейдилар... 
Сўнг пастга энгунча сигнални босиб борди. Сайҳонликдан чапга 
бурилиб, арчалар ораси билан тепаликка ўрлади-да, ундан ошиб ғойиб 
бўлди. 
Ултон ниҳоят, қўндоқни очиб стволга пуфлади. Кейин яна ўқ 
жойлаб, ўтлаб юрган Гижингтой томон кетди. 
130 
Рўпарада... 
ёнбағирда пахсадевор уйлар: аммо томлари очиқ, эшик-деразалари 
ўрни ҳам бўш. Унда-бунда яшил капалар – гужумлар кўзга чалинади. 
У ер – ҳақиқатан бойқушлар макони! 
Одамлар кўчиб кетишган. Ҳокимият, қарор, шиор ва милисалар 
уларни мажбур этишган: чўлларга бориб, чивинларга таланиб, 
ертўлаларда яшаб ва кимёвий дорилардан нафас олиб етказган “оқ 
олтин”лари эвазига касал орттириш, чалажон бўлиш ҳамда туғилган 
манзилларини қайта кўриш орзусида ўтиш учун! 
... Ва, табиий, шимолдаги Кўкмайдоннинг ҳам сирли таъсири 
уларни қувғинди қилган: балки бош сабаб шундадир-у, “чўлқувар” 
қилиб ҳайдаш қарори бунга мос тушгандир? 
Харобалар тот ортидаги Тошқўрғон қишлоғининг бу ёқдаги 
давоми... 
Ултон эшакбўйи тошдеворни ёқалаб бораётган эди. 
Деворнинг ҳам нураган жойлари кўл, кемтиклари кўп. Ва тошлар 
орасидан ўсиб қовжираб қолган наъматак ва жийда буталари ҳам кўп 
эдики, улар ичидан чигиртка-ю жизилловуқлар товуши тинмай 
зшитилар, ўқтин-ўқтин кўкқарға шувиллаб учиб ўтар, зағизғон 
чағиллар ҳамда девор адоғидаги нишабликдан шамол эсаётгандек босиқ 
сас келар эди: шов-в. 
Албатта у ерда сой бор. Сой ичида катта-кичик тошлар думалаб 

---

546