Олабўжи романдан катта хикоя

Бўтабой Сўпи унга пастдан қараб турди-да, ортига кўз ташлаб 
олиб: 
– У кишини кўрарсан? – деди. 
– Ҳа. 
– Эса, ўзинг ҳам айт: бир отар қўйнинг жойини тўлдириб қўйсин. 
– Бир отар? 
– Ҳа... Ҳозир Тошқўрғонга етдилар, дейман, а, Наби? 

---

543 
Наби кутилмаганда ҳовлиқиб: 
– Ҳа, – деди. – Э, Ултон ака, у ёқда бир иш бўпти... 
– Биз ҳам ўша учун бориб эдик, – гўё давом этди Бўтабой Сўпи. – 
Мен отангга гапнинг учини чиқардим. У киши ул-бул деб қолдилар... 
Ултон Турсунтошнинг ҳам бу йўриғда дудмал гап қилганини 
эслаб:
– Мундай очиқ айтаоласизми? – деди. – Ё буям сирми? – Сўнгра 
яна қизиша кетди. – Мен биламан... сиздек директорлар ҳамма вақт 
чўпонларни чув тушириб юради: оғзига сиққанича мол олади. 
Охири 
битта акт... 
– У ишларнинг ҳисоби бор, ука. — Сигаретни қимирлатиб қўйди 
Бўтабой Сўпи. – Бу эски гап... Ҳим, сенга очиғини айтсам, менга 
буюришди: “Султон чўпонга айтинг, ўрнини тулдирсин. Бўлмаса, 
камиссия боради”, деди. 
 
– Ким? Нимага? Нима... – Ултон чайналиб қолди: “Чўпон даъво 
қилса...” дебмиди. Йуқ. “Шикоят қилиб юрса...” A-а, демак, шикоят 
қилмаса... 
– Нимага эканини ҳам отангга айтдим. – Бўтабой Сўпи ўрнидан 
турди. Ва тағин уҳ тортиб: – Ҳеч бир инсондан эшитмаган гапларни 
сендан эшитдим-да, – деди. – Ҳа, энди, тушуниб турибман; сен учун 
ҳозир дарёнинг у бетиям, бу бетиям – бир. Майли... Лекин районга 
борибюрма. Опкетишади. Бу қирқмагаям ишонма... – Кейин дурбинга 
караб олиб, Ултонга қандайдир илиқ назар ила боқди. – Бизни Зиёдни 
кўрибсан-да? 
Ултон: