Олабўжи романдан катта хикоя

миндириб, ҳайдаб юборишга етади. 
– Эшитайлик-чи, – деди Бўтабой Сўпи. – Лекин кўп ҳовлиқмай 
гапир... Ҳим, баъзи гапларинг рост. Ҳарқалай унча-мунча билар эдик у 
“иш”ларни... Аммо мунчалик бўлади, деб сира ўйламаган эдим. 
– Бўлиши мумкин, – Ултон ичида ҳам тан олди: бундай бўлиши 
ҳеч кимнинг хаёлига келмаган... – Бироқ, Бўтабой ака, сизнинг ёлғончи 
эканингиз, кўзимга тикилиб ёлғон сўзлаганингиз... Вой-вой, уят-е... 
У кулиб қўйди. 
– Кулгилими ҳали? – яна олов олди Ултон. – Вой, шу сахт-
сумбатингиз билан шу қадар пасткаш бўласизми? – Бўтабой Сўпи 

---

541 
ўқрайди. Ултон гапи ниҳоят таъсир этганидан қувониб, эзғилашга... 
иложи бўлса, додлатишга аҳд қилди. – Ҳа-ҳа, сиз шунақа кимса... Ахир, 
ўйлаб кўринг-а, сиз қип-қизил қўш-ма-чи-ку? 
Директор хирсдай гавдасига қарамай, шундай қўл сермади: Ултон 
тисланиб кетмаса, чаккасига урилган шапалоқц зарбидан учиб тушиши 
тайин эди. 
Ултон қирқмани чиқариб ўқталди. 
– Ўласан, аблаҳ! 
– Ҳе-е, гўдак... – Бўтабой Сўпи хомуш бурилиб, худди бояги жойига 
томом жилди-ю, бирдан ерга энгашиб тимирскилана кетди. 
Ултон қуролни тепага қаратиб, тепкини бошмалдоғида тортибоқ 
қўйворди: гувиллаган товушдан Зовбоши ларзага келди. Қаердадир 
каклик чуруллаб учди, зағизғон чағ-чағлаб юборди. Ултон белидаги 
ўқдондан патрон оларкан... 
... энкайиб қолган Бўтабой Сўпи қоматини тиклади. Ва секин юриб 
ўша арча остига борди. Ўтирди. Тошга бир уриб, кейин муштумини 
манглайига тиради. Тирсакларини тиззасига қўйиб, чайқала бошлади. 
Ултон Набига кўз қирини ташлади. Наби тоққа қараган кўзини 
қисиб: 
– Бопладингиз, – деди. Кейин қўлини кўксига қўйди. – Анави