Олабўжи романдан катта хикоя

ерга тираб, дик этиб туриб кетди. Ва Ултонга тикилиб – афтидан уям 
ўғлини “руҳ” деб ўйлаганди-ю, инсон эканига инониб: 
– Хайрият-е, ўзингмисан, болам? – деди. 
– Бошқа ким бўларди. – Ултон отдан тушмоқчи бўларкан, туйқус: 
“Эҳ, қабр бошида... – дея мияси зирқираб кетди. – Наби “бир иш бўлди” 
деган эди...” 
Ултон ҳаяжонланиб отдан тушмади: уни деворга тақаб ҳайдаб, 
тошлар устига оёқ қўйди. Жиловни от бўйнига ташлавориб, у ёққа-ерга 
сакраб тушди. 
– Ассалому алайкум. – Улар билан қўш қўллаб кўришди-да, 
беихтиёр чўнқайди. Чоллар ҳам сўзсиз ўтиришиб, бошларини эгишди. 
Сўнгра Султон бобо бўйнини ғоз тутиб ва қабрга боқиб, тиловат 
қила бошлади: 
– Аузи биллаҳи минаш-шайтонир рожийм, бисмиллаҳир роҳманир 
роҳийм... 
Ултон отасининг биринчи бор қуръон ўқишини эшитаётгандек 
хушёр тингларкан, қабрга қарамоқчи бўлди, бироқ тиловатдан чалғиш 
– гуноҳ деб ўйладими, бошини қуйироқ эгди. Ва бирдан: “Э-э! – деди 
ичида. – Расул бобонинг... 
...ўғлимасми?” 
Ўғли Афғонистонда эканини яхши биларди: ахир, унинг тўйига 
аталган пул ўзининг тўйига сарф бўлган эди. 
Дарвоқе Ҳожар опа ҳам: “Расул бобонинг ўғлидан хат узилган”, 
деганди. 
– ... Алҳамдуллаҳи роббил оламий! – Ултоннинг отаси қўлини 
дуога очди. – Марҳумларнинг иймонини бер, тирикларнинг умри узун 
бўлсин... Шаҳид кетган фарзандимизнинг руҳи покларига жаннатдан 
жой ато қилган бўлсин. 
Расул подачи фотиҳа ўқигач, кўзидан ёш ғилтиллаб, қабрга боқди. 

---

548 
– Кўз очиб, ҳеч нарсани кўрмай кетди, болам... 
– Жўра, тушкунликка берилманг, – деди Султон бобо ҳам қабрга