Олабўжи романдан катта хикоя

– Ҳайронсиз? – сўради Ултон ва тили қичиб кетди: – Уйингиздаги 
ўтиришдан сўнг, а?.. Кўпайлашиб мени дўзахга жўнатдинглар-у, яна 
ҳайронсиз? – Бутабой Сўпи миқ этмади. – Ёшингиз улуғ эслатишга 
мажбурман. “Тўнғиз” деб сизга лақаб қўйганларнинг асоси бор экан... – 
Қўли қирқмага етди. – Сиздай оғир карвон, дунёни сув олса, тўпиғига 
чиқмайдиган зот йўқ! Бу – инсонлик эмас! – Қўндоқни қаттиқроқ қисди. 
– Вой, бу одамнинг безрайиб туришини қаранглар! – Набига кўз отди-ю, 
беихтиёр тисланаркан, йигитнинг кўз қорачиқларида яширин қаноат, 
ҳатто... 
... сирли рағбатни кўрди. – Вой, сиз қанақа одам ўзи? – деб хитоб 

---

540 
қилди. Ва бу билан ҳам сўнгги сўзлашуви экани, демак, ўзини изтиробга 
туширган барча ўйларими-да айтиб олишга қарор қилиб, давом этди: – 
Во ажабо!.. 
Бўтабой Сўпи йўталиб: 
– Бақирмасанг ҳам эшитаман, ука, – деди. 
– Мен “ука”нгиз эмас!... Мен – сизнинг... душманингизман! Ана... 
бу душманлик, тирик 
эканман... юрагимда, ўлсам – суягимда қолади! У, сизни 
лаънатлайди авлодлар!.. Шундай директор ўтган экан дейди: ўзи семиз, 
тўққиз болали хотин устига ёш хотин олган, майли, севишиб бўлсаям... 
совхозни ўз мулки ҳисоблайдиган, ҳиммат қилса, бировга бир нарса ҳадя 
қилиб, шоҳона дачада яшайдиган ва оддий бир мактаб таъмирига 
қийналган... райком секретари орага тушмаганда... 
 
Бўтабой Сўпи илжайди. 
– Ёшсан, ука. 
– Гўдак бўлсам ҳам яхши билан Ёмоннинг фарқига бораман, 
жаноб директор! 
– Майли. Гапингни тугат. 
– Тугамайди гапларим! – нидо қилди Ултон ва додлагиси келди: – 
Сизнинг биргина айбингизоқ... юзингизга қора суркаб эшакка чалпа