Олабўжи романдан катта хикоя

мозорда ранжигани... Қолаверса, анави икки “агент” у кишига 
“сафардан мақсад”ни айтишган албатта: ахир, Зокир Ўринов – мактаб 
директори! 
Табиий, у киши ишонмаган! 
4 
Кейин тушунади. 
Ултон барибир у кишининг феълини яхши билмаслигига иқрор 
бўлиб қўл силтади: ҳаёт ўзи – муаллим... 
... Рўпарада Етимчўққи, булутга тегиб турар, сўппайган бу тоғнинг 
“тўш”лари ҳам оқиш, у тўсиб турган Олатоғ эса хўмрайиб ётар, Ултон 
энди унинг оғушига кирса – ютилиб кетадигандек эди. 
Ҳаво илиқ, ҳадемай тандир тафтидек бир ҳовур борлиқни 

---

537 
тўлдиради ва суворини ҳам ўзи каби моддий мавҳумиятга айлантиради 
гўё... 
Ултон шундай ҳислар қамровида эса-да, ҳайвоннинг туёқ 
товушларини аниқ эшитар, тобора таниш дарага (Қўрғондарага) 
яқинлашиб бораётгани, кейин ўнгга бурилиб, темир жарангидек сас 
таратгувчи қўлтиққа киришлари ҳамда тўғри Зовбошига чиқиб 
боришларини билар эди. Аттанг, юрти у ёқда қолиб кетаётир... 
... қолиб кетаётир тиловўтли шаршара ҳам, майли, бор бўлсин! 
“Майли, уни ўзгалар кўради-ку? Келгуси авлодга қолаётир-да”. 
Ултон бир замонлар “Худбин хаёллар охири...” деган эссе ёзган 
(“Табиат бурчаги”да чоп этилган), Тешавой билан бир-икки ходимдан 
бўлак кишилар елка қисиб қўйишган эди. 
Бир сувори ёмғирдан сўнг, босган изидан ғиж-ғиж товушлар 
эшитила бошлаганда, бир туп зумрад арчага рўпара бўлади. 
Арчанинг ён-верида ола-чалпоқ қор ётибди. Қордан холи жойларда 
сариқ бойчечаклар бодраб очилган. Улар шу қадар нозик ва тиниқки 
(узиш у ёқда турсин!), қўл тегизиш ҳам зиён: гулбаргларда изи қолади, 
балки заҳринг ҳам қолар. (Чўпонлар қўзичоқларни ҳам кўп