Олабўжи романдан катта хикоя

 
– Албатта! – деди Ултон ва қирқмани олиб тиззасига тиради: 
тиззадан ва кафтидан ўтган сеҳрли бир куч вужудига ёйилиб, овози 
ўктамлик касб этди. – Директор бобоям шу ерда эканлар-да! 
Наби яроғни кўрди, тек қолди. Сўнг зарил бўлса, уни тортиб 
олишга кучи етадигандек ишонч билан қўзғалди. 
Бемалол юриб келиб, қўлини узатди. 
Ултон беихтиёр қуролни жойига тиқиб, унинг қўлини олди. Шу 
бўйи ўнг оёғини узангидан чиқариб эгар қошидан бу ёққа ўтказди-да, 
сакраб тушди. 
– Қалайсан, қассоб? 

---

539 
Набининг бутун вужуди кўз бўлиб, унинг нигоҳию дурбинию ўсиқ 
соқолигача кўриб олди. 
– Дуруст! – деди. Ва ўрнидан элан-қараб туриб келаётган Бўтабой 
Сўпига зарда қилди. – Мунча имиллаб қолдингиз, директор бобо? – 
Сўнг: – Юринг, домилла, – деди. – У киши бировларнинг олдига келиб 
сўрашишни билмайдилар... – Аммо домилла ўрнидан жилмаслигини 
эслагандек томоқ қириб, тескари қараб, тўнғиллади: – Кардон кетипти, 
мой оқаётир... 
Ултоннинг бу қарияда қанчалик алами бўлмасин, унга отасининг 
қарам экани яна ёдига тушдими, ёши-салобати босдими – ҳарқалай ўзи 
юрди у томон. Ва бир қўлини кўксига босиб, бирини узатди. 
Бўтабой Сўпи бу мулозаматни кутмаган экан: шошилиб унинг 
қўлини қисди. Сўнг уялиб-кулимсираб: 
– Тузукми? Саломатми? – деди. 
Ултон... бирдан ўзига келгандек унга очиқ киноя билан жилмайди. 
– Кўриб кўрибсиз-у, ўртоқ Сўпиев? – деди. – Иссиқ жон экан, 
қочиб келдик... Бу ерда авчаркалар йўқми? 
– Апчарка нима қилади-е, – деди Бўтабой Сўпи юзига кун 
тушгандай ерга қараб. – Лекин бу ишларга ҳам ўзимиз ҳайронмиз, 
Ултонбой...