Олабўжи романдан катта хикоя

эканлар... –Ултон уни “хосиятсиз” деб аташ қадимдан борлигини ҳам 
эсламоқчи бўлди-ю, балладани бузишдан қўрқиб, борича баён қила 
кетди: – Шундан сўнгра Бойқуш, яъни Бойўғли одамлар яшайдиган 
маконларни тарк этишга мажбур бўлипти-да... одамови бўлиб кетипти! – 
Йигитчанинг чеҳрасида ёқимли титроқларни кўриб, илҳом билан давом 
этди: – Лекин у жонивор одамларни соғинар экан. Шунинг учун тунлари 
қишлоқларга, овулларга келиб... арчалар устига қўниб сайраркан: 
йўғон, қўрқинчли овозда! Нимагаки, одамзодни қандайдир жин-
ажиналардан огоҳ қиларкан, тўғрироғи, ўшаларни қочирар экан... 
– Одамлар бўлса... 
Ултон роҳатдан яйраб: 
– Ҳа! – деди. – Билдинг... Уни қувиб соладилар! Тош отадилар! Ўқ 
ҳам... – Зиёд бошини хам қилганди, Ултон: – Менга қара! – деди. – Энди 

---

535 
ўйлаб кўргин. Бир секунд! Ўша... бойқушга ўхшамайманми мен? 
Зиёдулла донг қотди. Зеро Ултоннинг ўзи ҳам туйқус чиқарган 
хулосасидан ҳайратда эди. Аммо шу оннинг ўзида... 
... бойқушга айланишини (шунақаям!) истадики, ў, сассиз учиб 
йўқолса! 
Тун маҳал, ой чиққанда, пайдо бўлса... арчага қўнса! Йўталса! Ва 
одамлар ҳайдагач, кулиб- кулиб йироқларга кетиб қолса... 
129 
Ултон оёғини узангига қўйди. Сигарет қолдиғини сувга чертиб 
юборганди, Зиёдулла: 
– Қирғийим ўлди, – деб қолди. Яна кўзида ёш, муаллимдан ижозат 
(савол) ҳам кутмай, давом этди: – Шу залда айланаверди. Оёғида ип. Бир 
учи қўлимда. Кейин шипга тегай-тегай деб учди. Учаверди-да, телевизор 
устидаги фасфор қирғийга бориб ўзини урди... 
–
Фасфор... Кечаси хонани ёритиб турадиган... 
– Ҳа. Оқариб турарди. Жуда сирли бўлади хона... Қафасда