Олабўжи романдан катта хикоя

...Ўнг соҳилда бир нарсаси қолгандек қаради-ю, япалоқ тошга кўзи 
тушди ва унда тик туриб қўлларини кўксида чирмаштирган бир рўё 
намоён бўлди. Сўнг от жилгани сари – тош ҳам, руҳ ҳам қолиб кетди. 
Қаршисида ғовлаб ўсган юлғунлар энди диққатини тортиб, 
ўшалар ичидан ўқ отилгани, наздида, милтиқни найзага ўхшатиб 
кўтарган Ашим пойлаб тургандек бўлди-ю, ҳақиқатан ҳам бир туп 
бутани қўли билан қайириб, қаққайган пастбўй киши... йўқ: оқ-сариқ юз 
ёш болани... 
Зиёдуллани кўрди. 
Олабўжи кўрингандек қўли қирқма қўндоғига етган замон 
йигитча юлғун шохини қўйвориб (шох қимирлаб кетдиі), сўқмоққа 
чиқди. 
“Ҳа, ўша-ку? Бўйнидаги дурбинми?” 
Бола бошини эгиб, манглайи остидан боқиб турарди. 
– Ў-ҳў, яна овга чиқиптилар-да! – деди Ултон беихтиёр. – Милтиқ 
қани? 
Зиёд елкасини қисди-да, сув томонга четланди. 

---

531 
Ултон юганни тортди. Ва (у билан ҳам сўнгги бор учрашуви 
учунми?). энгашиб қўлини узатди. Зиёдулла ийманиб, бармоқлари учини 
тегизиб олди. Сўнг бола чеҳрасини изтироб “бузиб”: 
– Муаллим, мен отган эдим, ўшанда... – деди. Кейин қамчига 
елкасини тутган каби бошини хам қилди. – Чучела қилмоқчи эдим. 
Лойхўракии... – Сўнг унсиз йиғлаб юборди. – Сизга тегди. Билмай 
қолдим... Пойлаб ётувдим... 
– Айланай, иним! – деди Ултон бирдан уни суюб кетиб. – Кейин 
билган эдим. Сал-пал, Ҳечқиси йўқ... – Сўнгра эса Зиёдулла ўша куни... 
...Гижингтойни амбулатория қошидан опкелиб боғлагани ва ўзини 
кутиб ўтирганида (устун ортидан чиққач) айтган баъзи гапларини яна 
такрорлай бошлади: – Ўқ отилади-да, полвон. Чехов ҳам айтган экан: 
милтиқ ўқланган бўлса, отилади... На чора? Ўшанда бегуноҳга теккан