Олабўжи романдан катта хикоя

бўлса ўқ? Ўзи шунақа бўлади асли: гуноҳкорлар қатори гуноҳсиз ҳам 
қурбон бўлиши мумкин... – Сўнг ўзи ҳақида гапиргиси келиб кетди: –
Масалан, мен ўзимни гуноҳсиз, деб ҳисоблайман;.. 
Зиёдулла бош кўтармай ирғалди ва кўзларини мушти билан 
артаркан: 
– Сизда гуноҳ йўқ, – деди. 
Ултон, афтидан, унинг нимага шама қилганини англади. 
– Уйга бориб эдингми? 
У бурнини тортиб, бош ирғади. 
– Ҳа... Кеча. Зокир Ўринов билан қишлоққа тушиб эдик. Бирга 
келдик... Катта онамнинг уйида ётдим... – У кўзлари қизариб, Ултонга 
боқди. – Сизда айб йўқ экан... – Кейин кўз узмай сўради: – 
Психбалнисадан келаяпсиз-а? 
Ултон: 
– Ҳа, – деди. Ва ўқувчисига ёлғон сўзлолмаслигини туйди: барибир 
эшитади-ку? – Қочиб келаяпман, Зиёд... Мана шу тоғлар билан 
хўшлашай дедим... 

---

532 
Зиёдулланинг кўзларидан тағин ёш жилдиради. 
– Сизни тутиб олишади. Апчаркадай бўп келишипти... Домла, 
қочинг! – Кунчиқарга ишора қилди. – Булар ёмон... – Кейин бирдан 
бўйнидаги дурбинни олиб узатди. – Опқўйинг. Керак бўлади, домла... 
– Раҳмат. 
– Олсангиз-чи! Уларни узоқдан кўрасиз... Яхши дурбин! Яхши 
кўрсатади. Опқаранг... Тоғлар яқин бўп қолади. – Ултонга тутқазиб 
кулумсиради. – Сизниям йироқдан кўрдим. Ҳе, қишлоқдан 
чиққанингизда... 
– Ҳа-аа! – Ултон дурбин қўлига текканидан-да мамнун бўлди. – 
Шунинг учун бу ерга тушиб турдинг? 
– Ҳа... 
Ултон кўргични кўзига тутиб Олатоққа қаратиши ҳамон кўзи 
ўнгини малларанг чағат тўсди. Асбобни сал қимирлатган эди, чағат 
“қочиб”, арчазор кўринди: пода... Отасининг сурувини ҳам кўра 
олишига ишонч ҳосил қилиб, энди дурбинни ўзида қолдирадиган бўлди.