Олабўжи романдан катта хикоя

аярмидим... Аммо бу дори жиннивойларимнинг жон-дили! Ҳар 
эҳтимолга опкелтириб қўйдирадиганлариям бор. Энди, қадрдоним, 
гапга кўнмай бебошлик қилаверса, ҳалиги аминахондан урамиз-да. 
Кейин ўз бошига ўхчиб, қаери оғриётганини билмай ётаверади... Сиз 
ўхчимадингиз-а? Балки мен билмагандирман. 
– Мени ким олиб келди? – сўради Ултон Одил миршаб олиб 
келганига шубҳа қилмаса-да. 
– Ўзингизни участкавой билан бизнинг Қўлдош сўтак. 
– “Сўтак?” 
– Ҳа. Бу лақабни ўзим қўйганман унга. Аммо лекин ёпишиб 
тушган-а? Нуқул менинг устимдан куларди денг. “Урдиқулов деган 
фамилия ҳам бўладими?” деб. Мен айтган эдим-да: “Сизга ўхшаган 
сўтаклар бор ерда Урдиқуловлар ҳам бўлади”, деб. Аслида бу менинг 
фамилиям эмас: шунчаки... Ҳе, бу дунёнинг кетига уриб қўйганмиз-да. 
Унинг бўлгани шу: ўзгармайди... Минг йил бурун қандоқ бўлган бўлса, 

---

482 
минг йил кейин ҳам шундоқ бўлиб қолаверади: ўғирлик ҳам, тўғрилик 
ҳам. Пора, хушомад... 
Ултон уни кўнглига жуда яқин олиб: “Сиз зукко одам экансиз!” 
демоқчи эди, кўнглини гумон тирнаб юборди: “Буям улар билан... 
...Яқин бўлса-чи? Тўқлибой Қўчқоровга пичинг қилгани билан... 
Дарвоқе, бу ерлар, демак, Қорақўтон чўли ҳам Олатоққа қарайди-
ку? Унга қарагач, буям... 
Шошма, Таракановнинг “мачит”-уйи ҳам шу чўлнинг бир жойида-
ку? 
Ҳарқалай бундаям “бир гап” бор... Буни, айтмоқчи, Дунё ҳам 
мақтовди-ку: “Кимдан қўрқади? Қўлида хати бор”, деб? Ҳа, уларга 
яқин...” 
Ултон шу фикрга келгач: 
– Ўшалар опкелди денг? – деди ва бу ҳолни ғоят табиий деб топди: 
“Тез ёрдам” ҳам чинор остида эди... Тўхта! – Унинг ўйи яна “чуқур”роқ