Олабўжи романдан катта хикоя

арбобларга қандайдир хушомадлари, ўзининг эса аччиқлангани эсига 
тушди; сўнгра унинг: “Ёғочниям раҳбар деб қўйсалар, бўйсуниш керак”, 
деган гапи наша қилгани... 
Дўхтир тез келиб, унинг билакларини (қўллари ёнига ёзилиб, чарм 
ҳалқага солинган экан), сўнг оёқларини (оёқлари ҳам шундай ҳалқада 
экан) бўшатди. 
Сўнг яна жойига бориб, “иши”ни давом эттира бошлади. 
– Ҳозир инсулиндан урамиз, оғажон. Аминазин а... ига кириб 
кетади. Кечирасиз, бу даргоҳда фақат сўкиниб гаплашади инсонлар. Ёки 
уриб-уришиб... Ҳаёт шу. Аммо лекин биз – каминаи камтарин фақат: 
“Азизим, меҳрибоним, милие мои!” деймиз. О-о, бу гап жуда ёқади-да 
жиннивойларга! Ахир, халқимиз бекорга: “Яхши гап илонни инидан 
чиқаради”, демаган. Биз фақат яхши сўз билан қўлга оламиз қар 
қанақасини. Ишонмасангиз, исботлашим мумкин... 
Ултон Бердиқул базмдаги нутқини ҳам ушбу сўзлар билан 
бошлагани, демак, тили ўрганиб қолганини кўнглида қайд этаркан, 
бирдан ёлворди: 
– Сув бериш – савоб эмиш! 

---

480 
– Ҳозир. Сизни сув қондирмайди-да, меҳрибоним... Оёқларингизни 
уқаланг, увишиб қолган бўлса... 
Ултон шошилиб оёқларини қимирлатди ва билакларини 
уқаларкан, бир зумда толиқиб қолди: бояги ланжлик яна хуруж қилиб, 
суяклари яна зирқирай бошлади. 
– Бу дорида ҳикмат кўп, – Берди шишадан нина орқали оч-сариқ 
суюқликни тортиб олар ва жағи тинмас эди. – Гуликўза деб эшитгансиз. 
Шундан сизга икки доза бераман, кейин отдай бўласиз, азизим! Бу – 
кони қувват ҳамда аминазиннинг таъсирини дабдала қилади! Аминазин 
бўлса шундай малҳамки, еб-ютаман деб турган “буйний”ларни ҳам 
сулайтириб қўяди... Шунинг учун, ана, истаган психдан сўрашингиз