Олабўжи романдан катта хикоя

ҳолатда... – Гўёки ўшандаги кимсалар ҳам атрофида борга ўхшаб кетди-
да, ўрнидан қўзғалмоқчи бўлувди (шу тобда ланжлигию суякларининг 
зирқираётгани эсидан чиқди), қўллари ҳам, оёқлари ҳам ўзига 
бўйсунмади, яъни, улар боғлиқ эканини фаҳмлади ва миясидан тағин 
ўша ўй ўтди: – Ҳа, мен жиннихонада- ман...– 
Берди дўхтирнинг ҳам “туш” эмаслигининг исботи – унинг сўзлари 
эшитилгач (“Азизим, меҳрибоним!” дер эди), тепасидаги оқ шифт – 
ботиқ гумбаз экани, димоғига эса одатда бундай масканларнинг ҳавоси – 
зах ва рутубат ҳиди эмас, балки амбулатория қабулхонасини ёдга 
соладиган ҳид уфуриб турганини туйиб, буткул ўзига келди. 
Ҳа, у ўша... жиннихонага айлантирилган мадрасанинг ҳужрасида 
ётибди экан, Бердиқул Урдиқулов эса – “лечиший врач”. 
Ултон ҳолсиз хўрсиниб, хаста бўлса-да, асли ўктамлигидан 
нишоналар бор овозда: 
– Салом, – деди. Дегач юзига истеҳзоли табассум ёйилиб, ундаги 
изтиробни сал-пал яширди. Бердиқул бирдан энгашиб, унинг 
манглайидан ўпди. 
– Сув ичарсан? 

---

479 
Ултон ана шунда ичи куйиб кетгандек чанқаб ётганини сезди: 
–Ҳа, ака. Э, қаёқдан билдингиз? 
– Биз билмасак, ким билади, азизим! – Дўхтир пастак курсидан 
туриб, каравотнинг бош томонидаги тумба устига энгашди. Унда қора 
сандиқча бор экан, қопқоғини очиб, йўғон шприц олди. Сўнг 
бошмалдоқдек узунчоқ шиша чиқарди. 
– Укол қиласизми? – ҳайиқиброқ сўради Ултон ва бирдан сиқилиб 
кетиб жавради: – Ахир мени бўшатмайсизми? Боғлаб ташлабсизлар-ку? 
Нималар қип қўйдим? 
– Ҳеч нарса. Ҳозир. 
– Сув... – Ултоннинг кўз олдидан дўхтирнинг тўй оқшоми 
микрофон қошида туриб сўзлагани ўтаркан, айрим киноялари ва