Олабўжи романдан катта хикоя

мушук, кейин пахмоқ ит эгаллади-да, ит... қари айиққа айланди. 
Лекин Ултон миясининг қандайдир орқа томонидан “биров” аста 
маслаҳат бераётгандек мулоҳаза юритар ҳам эди: “Туш... 
Мен туш кўряпман. Ҳозир уйғонаман. Нима қилиш керак? Ҳа-а, 
лабни тишлаш керак... – Наздида лабини тишлади. Аммо босинқираган 
пайтларида қўл келадиган бу усулдан натижа чиқмади. “Оёқни 
қимирлатай-чи... Э, нега қимирламайди? Демак, қандайдир дуо ўқиш 
керак. Қанақа эди! Ҳа, субҳонолло, субҳонолло...” – Кўз олди (кўзлари 
ҳамон юмуқ эса-да) ёришаётгандек бўлди ва сал ўтмай ўзига келишини 
туйди. Демак, илкис ҳаракат қилиш керак! У чираниб тўлғонган эди... 
...қаёққадир – қоронғиликка шўнғиб кетди. 
106 
Ултон уйғонди: уйғонганини билиб, кўзларини очмоқчи бўлди-ю, 
қовоқлари зилдек оғир – шундоқ ётиш эса айни ором бўлиб туюлди. Шу 
билан бирга мияси жадал “ишлай бошлади”: “Мунча ланжман? 
Суякларим зирқираяпти. Биров урдими?.. – Кўз ўнгида уйчага кирган 

---

478 
чоғида тўрда кўрган манзараси ярқ этиб кўринди-да: – Ҳа, Тўқлибой 
Қўчқоров Одил миршабни чақирган бўлса, у марказда эди... – деди. Ва 
миршаб нақ тепасида тургандек нигоҳини бирдан очган эди... 
...ҳақиқатан ҳам арвоқдек бир кимса, йўқ: оқ халат кийган, 
қорамағиз юзли, уккиники каби кўзлари ғилтиллаб турган... таниш 
кишини кўрди: – Э, Берди тентак-ку? – Ниҳоят, назари тиниқлашиб, 
унинг чўкик бетлари, қоқ суяк яноқларига тикилди ва мияси ортидан 
ўша таниш овоз яна шивирлади: – Туш... – Сўнг овоз ўзиникига 
айланди: – Йўғ-е. 
Ахир, бу йиғлайман деб турипти-ку! 
Ҳа-а...
...демак, жиннихонага опкелишипти-да мени? Ҳа-ҳа. Ахир, ўша