Олабўжи романдан катта хикоя

эшитилаётган қўшиқ қулоғига кирди. 
У шундай теран бир ҳолатга тушдики, бутун вужуди қулоққа 
айланди ва қўшиқ сўзларини аниқ эшита бошлади: 
 
Неча кундур бу кўнгул муштоқи дийдоринг эрур, 
 
Ургулай, эй дилбари ширин забоним, қайдасан? 
 
Уйрулиб мен ёрдин бир неча кун бўлдим жудо,
 
Ахтариб келдим сени, ороми жоним, қайдасан?.. 
Назарида, бу қўшиқ ўзи учун... эмас эди: “Наҳот дарров соғинган 
бўлса? 
Бир кун ҳам ўтмади-ку? 
Бу ерда (яъни, шеърда) “бир неча кун...” 
Табиий: ғазал Машрабники эканини, у “бир неча кун” висолига 
етишмаган ёрга аталганини ўйламас эди. 
Ултон тутқичга қўл чўзди-ю, тутқич йўқлигини... эслаб, бирдан 
энгашди. Эшик тагидан бармоқларини суқиб у ёғига ўтказди-да 
(хайрият, ўтди!) зарб билан тортган эди, эшик бошига урилиб, ўтириб 

---

477 
қолди. Кўзидан ўт чиқиб кетиб, ўзини ўнглади. Сўкиниб туриб, ичкарига 
кирди-ю... “Вой!” деган товушдан ҳушёр тортиб ва кўзларини катта 
очиб, диванга қаради. 
...дивандан оёғини осилтириб бақрайганча қараб турган йўғон, 
семиз Тўқлибой Қўчқоровни, сўнг диван бошида қип-яланғоч ҳолда 
қалтираб турган хотинини кўрди. 
105 
Ултон юрмоқчи-интилмоқчи бўлди-ю, бир сирли куч ҳаво тўлқини 
каби кўкрагидан итарди. Ва оромкурсига ўтириб қолди-ю, кафтлари 
билан юз-кўзини ёпди. Шунда боши гир-гир айланаётганини сезди. Сўнг 
кўнгли айниб, суянчиққа ястанди. Ва... 
...кўз ўнгида (кўзлари ҳамон юмуқ эди!) ажабтовур манзаралар 
намоён бўла бошлади: ориқ-семиз яланғоч одамлар бир-бирига 
чалишиб-сурилиб сузиб ўтиб кетишди. Сўнгра улар ўрнини бароқ