Олабўжи романдан катта хикоя

ҳаммасига “к чёрту!” деб юбо-ради-ю! 
Во ажаб! 
Бунақа уйғунликни ўйлаб топиб бўлмайди! 
– Йўғасам мен ҳам эрталаб қайтиб келаман, – деди Ултон. – 
Тиркаш, уйингизга борасизми? 
– Албатта, оғажон. Хоҳласангиз, сизниям уйингизга обориб 
қўяман. 
– Қишлоққа борайлик-чи... 
...Бир неча дақиқадан сўнг мошина чироқлари нурида қўл 
силкитаётган Ўзоқ Тўлаганов кўринди. Тиркаш уни босиб кетадигандек 
устига ҳайдаб борди-да, тўхтади. Тўлаганов шошиб кабина эшигини 
очди-ю, Ултонни кўриб, ёпти. Кузов томонга ўтди. Ултон миқ этмай 
сигарет тутатди.
– Ўзингиз ҳам эздингиз-да, – дея Тиркаш кабинадан бошини 
чиқариб орқага қаради ва мошинани ҳайдаб кетди. Оқма-мозор ҳам 
ортда қолди. Тўлқин адирлар... Мошина сапчиб-сапчиб кетади, нурлари 
чет-чеккага тушганда, гоҳо йилтиллаган бир жуфт чўғ кўринади: 
шақол... 
Қизил мозор пастидан ўтишар экан, Ултон: 
– Мен ҳам марказгача бораман, – деди. 
– Амбулаторияга? 
– Ҳа. – “Ҳожар опани чақириб ётибди, – деб кўнглидан кечирди-ю, 
туйқус ҳайрон қолди: – Ёки бир ўзими? Бир ўзи-я?.. 
Дарвоқе, мен ҳам ёлғиз ётиб юрардим. 
Бояқиш... 
Лекин мени кўриб, тоза хурсанд бўлади. “Билардим!” дермикан? 

---

474 
Йўқ, одатимни билади: бошда айтган эдим-у... 
Демак, қатъий қилиб айтмаслик керак экан... Э-э, ўйлама, Ултон! 
Булар – майда гаплар...” 
...Тирсактепа биқинидан ўтаётганда, кажавали мотоцикл сигнал 
бериб, ўзиб кетди. Тиркаш ҳам буп-буплатиб кулди. 
– Эшматов, – деди Тиркаш. – Оға, милисалар мактабига кириш 
учун ҳам катта пора бериш керак экан-а? Баҳром хўроз “Тўртта