Олабўжи романдан катта хикоя

Чўлпон чекадилар. Файзулла Хўжа ҳам. Ўшанда “Эпоха” деган сигарет 
бўларкан. Файзулла Хўжа бир қутисини олади-да, Чўлпонга тутади: 
“Шоир, шунга бир дастхат ёзиб берсинлар!” Шоир шу гапни ёзган экан: 
“Чекинг бу “Эпоха”ни...” 
– Энг улуғ шеър! – деди Ултон ва зиндонни ҳам, дардини ҳам 
унутиб давом этди: – Ана шунинг учун-да, оға, ундай шоирларни йўқ 
қилишган... Мундай ўйлаб кўрсангиз, Файзулла Хўжаев каби раҳбарлар 
ҳам ночор одамлар экан. Йўлдош Охунбобоевга тўғри таъриф бердингиз: 
у – бир жўн деҳқон бўлган! Чоракор! Шунинг учун чориғини эшиги 

---

485 
тепасига илиб қўяркан... Эшитгандирсиз? 
– А как же! – деди Бердиқул оёқларини чалиштириб. – Домла 
Чўлпон бизни мулла қилиб қўйдилар-у! 
– Йўқ, бу гапни Чўлпон... 
– Пастдаги домлани айтяпман. 
– Э, биз ўзи қаердамиз? 
– Иккинчи, яъни охирги қаватда, азизим, – деди духтир. – Энг 
четки ошиёндасиз. Бизнинг тил билан айтганда, изоляторда... 
Ултон энг оғир беморлар шундай хонага ётқизилади, деб эшитган 
эди. 
Наҳот ўзи... 
Шунда боши айланиб кетаётганини ҳис этди. Ва... 
... ўша ҳолатга тушаётгандек қўрқиб: 
– Бу сигарет ўзи... – дея сезди-англадики, қорни оч! – Ака, мени 
қачон опкелишди? – бирдан сўради у. 
– Бугун билан уч кун бўлаётир, – жавоб қилди Бердиқул. – Ҳеч 
кимни киритганим йуқ, азизим! Шунинг учун ўзимам жиндай уйқу дори 
ичирвордим! Ором олинг деб... Главврач кўришим керак дейди, 
“буйний” деб қўрқитдим. Бугун охирги кунингиз. Бу ерда... Энди 
уйғотмасам бўлмас, деб кирган эдим. Қарангки, ўзингиз “салом” деб 
турибсиз! 
Унинг завқи-шавқи Ултонга бегона эди.