Олабўжи романдан катта хикоя

– Раҳмат дедим-ку! – жеркинди Ултон. – Ҳим, у гапларни менинг 
фойдамга айтдингиз. Наҳотки мен... 
– Раҳмат, қадрдоним, – Берди сандиқни очиб, дафтарни жойлади. – 
Ҳозир овқат келади, – деди. Деди-ю, унга чўчиб боқди. – Ётинг-ётинг. 
– Хўп. Қўл-оёқни... 
– Шарт эмас. 
– Бу ерда ошхона бордир? 
– Лекин овқати... – Сигаретни ерга уриб товонида эзди-да, кейин 
эринмай ердан олди. Сўнгра бояги қолдиқларни излаб қаранди. 
Тополмагач, 
қўлидагини 
халати 
чўнтагига 
тиқди-ю, 
бошқа 
қолдиқларни ҳам қўшиб чиқариб, қаҳ-қаҳ отиб кулди. Сўнг: – Сизга 
ўзим овқат келтираман, – деди.— Бу ернинг ювиндисини ит емайди. 
Пшено шўрва деб эшитганмисиз? 
– Йўқ. Лекин мен овқат танлаб ўрганмаганман, – деди Ултон. – 
Фақат тезроқ келинг... Дўхтир сандиқни кўтариб, эшикка етганда тағин 
тўхтади. 
– Салгина очиб қўяман. Бошингизни чиқара кўрманг, эшикни 
қаттиқ ёпишса... ҳалиги орзуйингиз ҳам учиб кетади-да: “Бу ердан 
чиқмайман!” деб ётиб оласиз! 
Ултон “орзу” айтилишида ўта нописандликни туйган эса-да, зўр 
аския эшитгандек, кулди. Бердиқул ҳам кулди-ю, шу заҳоти лабини 
йиғиштириб, елкаси билан эшикни итарди. Эшик калтак еган итдек 
ғингшиб очилди. Дўхтир чиқди-да, уни қия очиқ қолдириб, чап томонга 
кетди. 
............................................................................................................ 

---

494 
120
27
 
Ултон отни қичаб амбулатория томон бораркан, иттифоқо 
Баҳорга... 
... дуч келишдан юраги сиқилди: худди ўшандаги каби бир бало 
кўкрагидан итарди ва ўз-ўзидан уялиб-нафратланиб, бош эгди.