Олабўжи романдан катта хикоя

Лекин тағин нималардир деган эди... – Сўнг Абдуқаюм ёдига 
тушиб бошини саравлатди. – у фақат холис хизмат қилди...” 
Ултон улар билан ҳам ҳали учрашадиган каби кўнгли тинчиб, боз 
Ҳожар холага кўз отди-ю, қирқмани белига қистирди. 
– Хўш қолинг, холабой. – деди. – Бошқақ гап йўқми? 
– Гап... – Хожар хола бирдан Ултонга тикилиб шивирлади: – 
Волидангиз қабрини зиёрат қилишниям ўзим маслаҳат берган эдим... 
– Ҳм-м. – Ултон инграб юборди: биқинига бир нима санчилгандай. 
– Мен бўлсам... 

---

502 
– Лекин борганига кейин хурсанд бўлди, - давом этди хола. – Ҳа, 
менга раҳмат айтдилар... 
Ултон хўрсинди. 
– Ҳа, энди... – “Унинг қўлини упдим... Отам ҳам хурсанд бўлди. 
Аёллар ҳам...” – Хола, сизни барибир ҳурмат қиламан! 
– Э тилингиздан айланай-е... – Яна Ултонга тикилиб қолди хола. – 
Эшмаматов пойлаб юрипти... 
– Айтдингиз. Почтада кутар эканми? 
– Билмасам. 
“Демак, Омон чўтоқ ҳам билади, – кулумсиради Ултон. – КГБ 
билан алоқақдор одам-у...” 
– Энди, менга бир яхшилик қилинг, – деди Ултон. – Бўтабой 
Сўпининг дачаси Қоратоғнинг қаерида? Қандай борилади? 
– Мана шу тепага чиққандан кейин қабристонга ўтасиз, – Ҳозир 
хола қўли билан кўрсатиб тушунтира бошлади. – Лекин тепадан пастга 
эниб, чинорлар тагидан тўғри тоққа ўрлаган тошлоқ кўчага тушсангиз 
ҳам бўлади-ю... 
– Мошина юрмайдиган йўлни айтинг. 
– Шунинг учун мозорот биқини билан... сим тўсиб қўйилган-у, ана 
шунинг таги билан кетасиз. Эшак йўли бор. Кетаверасиз, кетаверасиз... 
– Қишлоқдан чиқаман? 
– Чиқасиз. Кейин яна ўнгга бурилиб, жўхори поя жияги билан