Олабўжи романдан катта хикоя

Ажабо, ана шунда, Ултон ҳаяжон ва нафрат билан шу эшик нечун 
очилганини кашф этди. 
Демак, Тўқлибой Қўчқоров анави дарахтлар оралаб келаркан ва... 
Ултон муюлишга борди-ю, ҳайрон қолди: ўтлоққа... 
... ёруғ тушиб турарди. 
“Одам бор. Одил миршабми? – деди ичида. – Ҳа... у кутиб 
ўтирипти! – Сўнг тезда бу фикридан кечди: – Пойлаб ўтирса, чироқни 
ёқиб қўядими? 
Ахир, уни кўриб, кетиб қолишим...” 
Ултон жила бошлади. Бурчакка етди. Бошини хиёл чиқариб, кўз 
ташлади: чироқ ичкарида (пештоқда эмас!) эди. 
Кейин у томонларга кўз солди, тошлоқ йўлнинг адоқларига 
қаради. 
Ниҳоят девор бўйлаб сурилиб, деразага етди. Кейин ичкарига 
қаради-ю, яна бошини тортди: қабулхонада ҳеч ким йўқ эди. 
“Шунчаки ёқиб кетмас чироқни?..”
Қўлини елкабўйи кўтарди-да, ойнага бошмалдоғи билан урди. 
Баҳор чиқибоқ телефонга ёпишса, шартта отадигандек... йўқ: 
ўзини босди. Сўнг: “Бўлар иш бўлди”, дегандай деразага юзланиб – 
тикилиб тураркан, ўнг ёқдаги сурп парда қимирлади. Ва оқчил 
қийиғини ғижимлаб ушлаб бошига босиб келаётган... 
... Ҳожар опани кўрди. 
Энди кўрсаткич бармоғи билан ойнани тиқиллатди ва қуролни 
камарига қистирди. Сўнг беўхшов илжайиб, эшикка ишора қилди. 

---

497 
Кампир кўзларини катта очиб бақрайиб қолганди. Бир балоларни 
пичирлаб эшикка йўналди. Қийиғини бошига солиб, илгакни туширди. 
Ултон борибоқ ичкарига кириб олди. Ҳожар хола тисланиб кетиб: 
– Ассалом алайкум, оғажон, – деди. 
Ултон эшикка орқасини бериб, нари қопиқ
28
қа имо қилди. 
– Борми? 
– Дунёхонникига кетиб эдилар, – пичирлади кампир. – Ўтиринг.