Олабўжи романдан катта хикоя

назарида, 
ўқ 
қўндоқни 
ёриб 
юборадигандек туюлди. Сўнг юзини тескари килиб, тепкини босди: 
“гув!” 
Милтиқни олиб, кўзларига ишонмай қолди: ўша бирон қарич 
жойидан пасти йўк эди! 
Ултон иссиққина милни силаб ва ҳамда яроғининг енгил бўлиб 
қолганини ҳис этганча буклади, картон патронни олиб сувга отди. 
Беихтиёр ствол оғзига лабини қўйиб пуфлади-да, тахир-қадрдон қидни 
туйган ҳолда қирғоққа қайтиб чиқди. 
Қирқмани хуржунга солиб, отга минди. Энди уни ёнида олиб 
юрсаям бўлади: чопон бекитади. 
Сўйгра отни ҳайдаб ва... анави манзилгагина (амбулаторияга) 
эмас, балки сўнгги манзил сари ҳаракат қилаётганини дилида қайд 
этаркан, картишкапояга тушганини кўрди: ҳа-ҳа, от жонивор... 
... йўлни эслаб қолган: худди босган изини босиб бораётганга 
ўхшарди. 
Наъматаклар. 
Яланглик. 
От шу ерда қолади. Жойида... 
Ултон ерга тушиб, чилвирни толга боғлади. Сўнг хуржундан 
қуролни чиқариб, тағин битта ўқ жойлади-да, уни тўппончага ўхшатиб 
ушлаб ва бу ҳолатидан алланечук завқланиб, энгашган кўйи уйчага йўл 
олди. 
Кўзлари эшикда! 
Унга етди, энгашиб қаради: зимзиё. Қулоқ тутди: тинчлик. Аста 
қўлини узатди-да, бармоқлари бўсағага текканда, тортди: “Яна 
чинқириб юборса?.. 

---

496 
... “Қочиб кепти!” деб?” 
У тикка бўлди ва шарақлатиб тепгиси, эшикни йиқитиб киргиси 
келди: “Ҳа, энди барибир-ку!” деган ўй ҳам кўнглидан ўтди. Бироқ... 
... шу ерданоқ у ёққа қайтариб юбориш хавфи унга сира 
ҳовлиқмасликни уқтирди. 
Демак, эшикни аста қоқади. “Кимсиз?” деб сўрайди, а?