Олабўжи романдан катта хикоя

– Сиз – жигаримсиз, – деди кейин бидиллаб. – Орамизда сир 
қолмади ҳисоб. Главврачга сим қоқишган... Анави икки ножинс сизни 
бу ерда қолдириб қорасини ўчиргандан кейин. Кейин у киши менга 
айтдилар: “Хўжайиннинг буйруғи шу” Кейин мен сизни кутгани 
чиқдим. Лекин, – деб бармоғи-ла эшикни кўрсатди, – мен навбатчи 
бўлмаганимда, худо кўрсатмасин... – Баҳосини оширмоқчими, қизишиб 
кетди: – Бир давангир медбратлар бор! Сотқин врачлар... Уларнинг 
биринчи иши – беморни уриш, уриш! Ўзимизда эшонлар ҳам урган-ку? 
Дарахтларга боғлаб... 
Ултон хўрсинди. 
– Ҳарқалай, мен ўша медбратларнинг қўлига тушмасам керак, – 
савол мақомида деди. – Бугун бу зиндонда охирги кунимдир? 
– Да, да! – деди Берди. Ва шошиб дафтарни ёпди. – Пастда 
ишларим бор, оғажон, узр. – У эшикка қараб юрганди, Ултон яна 
тўхтатди: 
– Тушундим. Лекин темир сандиғингиз қолди. Иккинчидан... 
– Хўш-хўш? – гўё шу иккинчи саволгина жавобга арзийдигандек 
изига қайтди. 
– Қорин оч, – деди Ултон. – Ёки бу ерда... меҳмонга овқат 
беришмайдими? 
Берди ора йўлда тўхтади. 
– Ҳа, фақат меҳмонга овқат беришмайди. Биламан, тентак бўлсам 

---

492 
ҳам: гапингиз тагида гап бор... – Бирдан қўлларини шифтга кўтарди. – 
Эгам урсин агар, қўлимдан – шу қўлларимдан бир нарса келса!.. Мен 
боядан бери бу жигаримнинг қулоғига дўмбира чертишган экан! Ниҳоят 
Ултонга қаради. – Мен – бир қарам шахсман. Биламан, бу ердан чиқиб 
кетишни истаяпсиз. Ваабше, – у ўйланиб ерга боқди. – Қаерга борасиз 
ахир? Мана шу ерга кириб кетсангиз ҳам, қулоғингиздан тортиб 
чиқаришади... Яъники, энди бу ердан чиқиш ҳақида ўйлашнинг ўзи...