Олабўжи романдан катта хикоя

Умуман бундай гапларнинг ёзилиши аниқ, эпилепсия дейилгандан 
кейин... Мана, ўқийми? 
– Ўша аниғини ўқинг. 
– Хўш, мундай: “... оғзидан кўпик келиб, менга ташланди”. 
Ултоннинг башараси буришиб кетди. 
– Ифлос! Қайси тил билан ёзди... – Сўнг Бердига боқиб қолди. – 
Бўлиши мумкинми... шундай? Мен ўзимни билмай қолган эдим, кўзимга 
ҳар нарсалар кўринганиям эсимда... 
– Кечирасиз, оғажон, ўзи қайси вазиятда шу аҳвол... – Бердининг 
гапи оғзида қолди. Ултон: 
– У ёғи билан ишингиз бўлмасин, – деб кесди. – Бир воқеани 
кўрдим-да. 
– Бир нарса дейишим қийин, – чайналди Берди дўхтир. 
– Майли, – деди Ултон ва бирдан чатнаб кетди, – Шундай бўптиям 
дейлик. Хўп... Урибман ҳам! Лекин, хотин!.. 
... агар у ифлос махлуқ бўлмаса, эрини... суйган эрини тўппа-тўғри 
жиннихонага жўнатадими? – Шундай деб юборгач, пушаймон қилди, 
тағин: ўзи хўрланган, аниқроғи, эркак-эр бўлишга нолойиқ кимса эди-ю, 
хотини ундан бира тўла айрилиш учун шундай қилгандай туюлди. 
Ахир ундай эмас-ку?! 
Демак, қизишма, Ултон! 
Пироварди, бу дўхтир ҳам гап нимадалигини билади-ку! 
– Оғажон, – деб шунда тилга кирди Бердиқул. – Мен ҳам сира 
кутмагандим... Бақа бул қолдим! Вой-вой, кеча тўйларингда бўлувдим. 
Қандоқ ярашган пара эдинглар!.. Баҳоройни ҳам жуда мард, кўнгли 
очиқ қиз деб билардим. 
Ултон унга термулиб қолди, 
– Сиз рости билан уни... фақат шундай деб билармидингиз? Унга, 
масалан, баъзи катталарнинг муносабати ҳақида... 

---

489 
– Катталар ҳаммаси ҳурмат қиларди, – зўриқиб деди у. – Қўлдош 
сўтакка дўқ қилганигаям гувоҳман... 
– Сизнинг бош врачингиз бошқа, уларни мунчалик билишингиз