Олабўжи романдан катта хикоя

Кўзлари қамашиб, рақамларга тикилди: ҳа, ўзининг хати. 
Исминиям ўзи битган... 
Ултон Баҳорга қандай миннатдорчилик билдиришини билолмай 

---

432 
унга қаради-ю, атлас кўйлакда ўйноқлаб турган бадан ва истеҳзоли 
кўзларни кўриб, талпинди. 
Баҳор қўрқиб кетгандек тисланди. 
– Ҳа-ҳа? 
– Сизга раҳмат! Раҳма-ат! – Унга тақалиб борди Ултон. – Сиз 
тасаввур этолмайсиз қилгаи яхшилигингизни... Ахир, унга бир оғиз 
айтишим керак эди-ку? Тушундингизми? 
У аёл кишининг бундай пайтда “тушунмаслигини” қайдан 
билсин? 
– Жуда тушундик-да, – деди Баҳор ғурур ҳам кибр билан. – Тавба! 
Мен нима бўпти деб... 
Туф-туф... Мунча хурсанд қилишимни билганимда, кечаёқ 
кўрсатардим-е. 
– Яхши бўларди, – ўз фикрида қолди Ултон. – Мен буни йўқотиб 
юрган эдим-а. 
Баҳор катга ўтирди-да, бирдан кафтлари билан юзини ёпди. Кейин 
чайқалиб-чайқалиб: 
– О, боже! Шунақа одамсизми? – деди. – Вой-во-ой... – У шолчага 
кўз тикиб, бошини сараклатди. 
Шунда Ултон англаб қолдики, Баҳорни таҳқирлаётир... 
– Баҳор? 
– Маладец, – деди Баҳор лоқайд табассум билан. – Хўш, қулоғим 
сизда. 
– Мени... тушунмадингиз. 
– Ғалчамиз-да. 
– Баҳор!.. A-а, рашк қиляпсиз? 
– Етар! – деди Баҳор жеркиб. Ва телефон ускунасини тортди. – 
Қўнғироқ қиласизми ё мен қилайми? 
– Майли, ўзингиз, – деди Ултон иттифоқо мамнуният билан ва 
креслони суриб ўтирди. – Марҳамат! 

---

433 
– Мен телефон қилсам, мошина чақираман... Ўзингизни гўлликка 
солманг! Ҳали бир очилган эдингиз-да, яна рўлга кирдингиз.