Олабўжи романдан катта хикоя

қопти Таракановни... Дунё-да! Онангизнинг қабрига бордик-ку... Эски 
мачит ўрниниям кўрдик. Кейин биз у билан бирга қайтиб кетдик. 
Ўшандан бери ёмон кўради... У, унинг уйини кўрсангиз! Мачит! Ҳа, 
мачит дейсиз! 
– У ўзи қаерда яшайди? 
– Дунёдан бехабарсиз-да, хўжайин. Уф-ф... 
– Уни биламан. 
– Таракановнинг асли уйи орқада қолди. Анави эниш кўчада. 
Мусофирлар учун қурилган-у...
– Ҳа. Қўчқоров ҳам ўша ерда туради. 
– Амалдан тушгани чиқиб кетади, амалга мингани кириб олади... 
– Уники ҳам дачами? 
– Мен нима деяпман сизга? Айтгандим шекилли... Офицерларга 
қўшни деб? 

---

429 
– Ҳа-а, тоғда! Демак, кўлнинг бўйида яшайди? 
– Ҳим, хотирангиз дуруст. – Елкасини эрининг кўксига тегизиб 
олди. – Мен сизни сал... склироз, деб ўйлар эдим. – У афтидан эрини 
ўпмоқчи бўлди-ю, Хўжамга ялт этиб қараб: – Йўлга қара, йўлга! – деди. 
– Кўзингга говмуча чиқади... – Сўнг хандон отиб кулди-да, Ултонга 
шивирлади: Чексам... 
– Савр қилинг. 
– Ў-ҳ, Ўртачўлни биласизми? 
Ултон унга қаради. Хаёлида эса – вилоят марказига бораётганда 
ҳам, қайтаётганда ҳам кўзи тушадиган манзил – чап тарафдаги 
саксовулзору у ер- бу ерда сўппайган пояси узун чайладек дидбонлар 
(вишкалар) кўриниб турадиган жой гавдаланди: ўшами – Ўртачўл 
дейишарди. У ерда ҳам ҳарбий полигон борлиги маълум: ўша 
вишкаларда гоҳо қуролли соқчилар кўзга ташланади. 
– Биламан, – деди Ултон. – Лекин у ёққа ўтмаганман. Атрофи 
тиканли сим билан ўралган... 
– Ҳозир ўтамиз! – Баҳор талтайиб деди. – Таракановнинг номини 
айтсак, бас... – Шу пайт рўпарасида ёниб турган соатга кўзи тушди-ю: –