Олабўжи романдан катта хикоя

– Келиб қолар, отахон, – деди Ултон. – Сира алағда бўлмаслик 
керак. 
– Одам ҳар хаёлга бораркан. Ҳар хил гаплар эшитаётирмиз... 
– Уруш бўлгандан кейин гап-сўз ҳам бўлади... Сиз қалай, Ўрол 
бобо? Лекин боплаб ҳикоя қилдингиз. Раҳмат! Мингга киринг! 
– Ҳе, мингни нима қиламан... – деди Ўрол бобо. – Қолганиниям 
яшагани қўйишмайди. Ана, Мустапоқул чўлоқ ҳам шу маҳал йиғлаб 
ўтиргандир. 
Ултоннинг юраги шувиллаб кетди. 
– Тинчликми? 
– Бир бефаросат айтипти, ўчоқларни бузишади, деб... Зикриёхон 
домла ҳам хафа... 
– У кишига нима булди? 
– Ким билади-е, Отинқизнинг мақбараси кимга зиён қилган экан... 
– Хўш? 
– Шу, ҳар хил миш-мишлар етиб кепти-да... 
“Бузиб бўпти!” деб ўйлади Ултон гўё шу “иш” бошланса, милтиқ 
олиб чиқадигандек. Сўнгра ўша ишнинг бошида албатта Маҳфират 
Эгамқулова туришини тусмоллаб, сўкинди; сўнг ўкиниб кетди: 
“Ўйламайди-я, қовоқ... 
Ахир, ўзи бир ночор-ку?” 

---

441 
– Сенга бир йўлиқмоқчи экан, – давом этди Ўрол бобо. – 
Мустапоқулни айтяпман. 
– Ҳа-ҳа. 
– Эса, ишингдан қолма, улим. Улар қарашяпти. 
– Майли... – Ултон уларга яна қўл бериб хўшлашаркан, тағин 
кўнгилларини кўтарган бўлди: – Бу ишларни ўйлаб кўришади албатта. 
Ахир, замон ўзгариб кетяпти, отахон! Илгари бошқача эди... Ҳозир рост 
гапни айтадиганлар чиқаётир. Уларга қулоқ соладилар... 
– Сенга раҳмат, – деди Ўрол бобо. – Лекин шу афғон урушини 
ўйласам, ўзимиздаги... ҳалиги урушлар эсимга тушади... 
– Рост айтасиз, отахон. Бу урушларни айни бир хил урушлар 
десаям бўлади. 
– Ул денг-бул денг, йигитлар омон қайтсин, – хўрсинди Расул бобо.