Олабўжи романдан катта хикоя

– Дурр... – Ултон “рак”ни ичига ютиб, аппаратни тортди. 07-ни 
териб, қулоқ тутди. – Омон ака? Менман, оға... Тўйчилик. Сизнинг 
улушингиз турипти, ака. Э, ўлмасак, албатта... Менга манна шу 
телефонни оберсангиз. Ёзинг... Тошкент! Тошкент-да... Ў, йўқ, ярим соат 
кўплик қилади... 
Ултон дастакни жойига қўйиб, ўрнидан турди. “Ту” қутисини 
олди-ю, ташлавориб, “Прима”дан биттани тутатди-да, нари-берига 
бориб кела бошлади. Сўнг қаёққадир шошаётгандек – демак йўл 
тадоригини кўриши лозимдек, бурчакка тикилиб қолди: пўстинга, 
чопонга, милтиққа... Ва бора солиб милтиқни олди, буклади. Шифтдан 
осилган ёритқичга тутиб қаради. Кейин беҳол тортиб ҳидлади-ю, дори 
(порох) ҳиди ўпкасига иниб, борлиғини яйратиб юборди. Ва... 
...дори ила боғлиқ хотиралари уйғона кетди. 
Эрта тоққа боради! 
Шошма: хотини... 
У ҳамон нима воқеа рўй берганини тушунмагандай Баҳорга 
қаради-да, унинг кўзларида фақат...
...ғазабни кўрди. 
– Баҳор? 
– Жойига қўйинг милтиқни, – деди у. – Нега олдингиз? 
– Нега... – Ултон гангиб, милтиқни расо қилди ва бурчакка бориб, 
жойига илди. Сўнг бу ҳам камлик қилгандек чопон ўнгири билан 
беркитиб, қайтаётганида, ускуна титрагудек бўлиб жаранглаб кетди. 
Ултон дастакни кўтарди ва Омоннинг овозини эшитди: 
“Гаплашинг!” 
– Ало! – йироқдан хотиржам жавоб қайтди: “Ултон, сизмисиз?” – 
Мен, мен! – деди Ултон ҳаяжон билан. – Каромат?.. Йўқ, ўзгариш йўқ 
овозингизда... A-а, биз ҳам ўзгариб нима бўлардик... Ў, ёқладингиз? 

---

434 
Табриклайман!.. Ҳа, тўғрисини айтишим керак, темангиз ҳалиям менга 
ёқмайди. А? Ҳа, ана кўрдингизми? Ҳаётнинг ўзи кўзимизни очиб қўяди...