Олабўжи романдан катта хикоя

Шу пайт Гижингтойнинг кишнаши эшитилди. Кишнаш... Ултонга 
дастакдан эшитилгандек бўлди. 
– А? Икки йил бўлди? Ў, банкет ҳам ўтиб кетипти-да? Ну-у, 
табриклайман! Буниси чин кўнгилдан... Ўғилми-қизми? Омон бўлсин... 
– Менинг номимдан ҳам табриклаб қўйинг, – деди Баҳор эшикдан 
кўз узмай ўтираркан. 
– Ана! – деб бақирди Ултон телефонга. – Менинг хотиним ҳам 
табриклаяпти сизни!.. Яқинда. Ҳозир чаллардан келдик... Врач. 
Албатта! Севмасдан уйланарканми одам?.. Раҳмат. Сизлар ҳам бахтли 
бўлинглар!.. Йўқ, шунчаки ўзим... Номерингиз чиқиб қолди. Қани, бир 
гаплашайлик, дедим... Рашкчи? Ў, бизникини айтмайсизми? Ҳа-да... 
Баҳор ўрнидан туриб, “Ту” дан сигарет чиқарди-да, бемалол 
тутатиб, хонада кезина бошлади. Аммо эшикка тикилиб қолиб, 
сигаретни печ устига босиб эзди ва хўрсинди-да, тек туриб қолди. 
– Хайр, Каромат... Йўқ, Тошкентга бормайман. А? Иложи бўлса, 
қишлоқдан ҳам йироқроққа кетардим... Табиат қозирча дуруст... Хўп, 
кечирасиз! – Кароматнинг уни ўчиб, яна Омоннинг овози эшитилди: –
Бўлдими, оғажон?” – Раҳмат, Омон ака, – деди Ултон. – Айтмоқчи, 
пулини... Йўқ-йўқ, мени хижолат қилманг. Ўзим почтага кираман... 
...Ултон трубкани қўйиб, янги сигарет олди. Кейин хотинига қараб, 
бояги ғазабию паришон ҳолатига зид ўлароқ синиққина илжайди-да, 
унинг ҳам қорғин жилмайганини кўриб, олдига борди. Бағрига 
босганди, Баҳор шошиб эшикни кўрсатди. 
– Биров бор. 
Ултон ўғрини тутишга жазм этган полвондек лорсиллаб бориб, 
эшикни очди. Зина устида чойнак билан дастурхон турарди. Пастда 
жилаётган қора кўринди. 
– Ким у? 

---

435 
– Мен. – Ўгай онаси пастга тушиб турган ёруққа қайтди. – Отни