Microsoft Word fargona kelini ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
4
Jahon yuzidan pardasini ko‘tarib, bo‘ynini ochganini, sochini tashlab uyda yurganini 
ko‘rsang, uning qanchalik shijoatli va dovyurak ekanligini payqaysan. Dastlab qaraganda 
uning asli zoti forslardan bo‘lgan otasiga jilla ham o‘xshamasligidan taajjub qilasan kishi. 
Lekin uning onasi cherkas ekanini bildingmi, tabiiyki, bu taajjub yo‘qoladi-da, qiz 
onasiga tortganligiga qanoat hosil qilasan. Onasidan unga tashqi qiyofagina emas, balki 
cherkaslarga xos kuch-quvvat, shijoat, erksevarlik, chavandozlik va ovchilik kabi 
xislatlar ham o‘tgandi. Ziyraklik, o‘tkir aql kabi fazilatlar unga otasidan o‘tgandi. Mana 
shunday fazilatlari tufayli u husnda ham, sipolikda ham zamonasining barkamol qizi 
bo‘lib yetishgan hamda farg‘onaliklarning muhabbat va hurmatini qozonib, ular o‘rtasida 
«Farg‘ona malagi» degan nom olgan. 
Jahon aravadan tushdi. Ko‘rishish ishtiyoqida o‘zini kutib turganlarga ko‘zi tushishi 
bilanoq, qalbidagi iztiroblarni sezdirib qo‘ymaslik uchun darrov ularga salom berdi. Keyin 
mahramiga qarab, yoqimli ovoz bilan: 
— Oyi, otim qani? — dedi. Qiz yoshligidan zo‘r mehr bilan tarbiyat qilgani uchun uni 
sevib, erkalanib «oyi» deb chaqirardi. Jahon dilidagi gaplarni hamisha shu ayolga aytar, 
undan hech qanday sirini yashirmasdi. 
Jahon aravadan tezda tushavermaganining boisi ham muhim bir ish ustida mahrami 
bilan kelishib olmoqchi bo‘lganida edi. 
Hayzuron otboqarni imladi, u raqs tushayotganday o‘ynoqlab turgan otni Jahonga 
ko‘ndalang qildi. Jahon jilmayib, astagina otning peshanasini siladi. Otning peshanasida 
sherni eslatuvchi bir necha oq yol bo‘lgani uchun qiz uni «sher» deb atardi. 
Peshanasini silayotgan odamni tanigan ot dumini silkib, oyoqlari bilan yer tepa boshladi. 
Hayzuron qo‘l qovushtirib tik turganlarga qaradi: 
— Sayidamiz ovga ketyaptilar, sizlar arava bilan bu yerda qolib, taom tayyorlab 
turasizlar. Orangizdan chopqir ikki kishi orqamizdan yursin. Qilingan ovni olib kelishadi. 
Shundan keyin Jahon lip etib o‘zining qashqa otiga minib oldi. Hayzuronning otboqari 
Firuz bekasiga otini ko‘ndalang qildi-da, uni mindirib qo‘ydi. 
— Endi sen orqangga qaytib, o‘sha ikki kishi bilan borasan, — dedi Hayzuron Firuzga 
qarab. 
Borishi kerak bo‘lgan ikki kishining biri Marjon edi. 
Hayzuron otga qamchi bosib, sayidasi Jahonning otiga yetib oldi-da, ikkalasi yonma-yon 
keta boshladi. Jahon kamonni yelkasiga taqib olgan, o‘qdoni esa egar qoshiga osig‘liq 
edi. Tekis yerning ko‘p qismiga ekin ekilgan. Uzoq-uzoqdan shahar tevaragidagi tog‘lar 
ko‘rinardi. 
Odatda Jahon ovga chiqqanda qoplon va itboqarlarni birga olib yurar, kiyik, yovvoyi 
eshak va tog‘ echkilarini tog‘ oralig‘idagi yo‘llar va vodiylarda ovlardi. Bugun kishilardan 
xoli bo‘lish maqsadida hech kimni o‘ziga hamroh qilmadi. Uning «Ovga chiqaman» 
degani bir bahona edi, xolos. 
Jahon bilan Hayzuron ikkalasi ko‘z ko‘rib, quloq eshitmaydigan xoli bir yerga 
yetganlarida, Hayzuron mehribonlik bilan Jahonga qaradi-da: 
— Mana endi ikkovimizdan bo‘lak hech kim yo‘q, sening ham, onangning ham maxfiy 
sirlarini hech kimga izhor qilmaganim va qilmasligim o‘zingga ayon. Nega bunchalik 
parishon ekaning sababini endi menga aytgin, — dedi. 
Jahon qattiq xo‘rsindi-da: 
— Oyi, qo‘ying, shu gapni so‘ramang. Ozgina bo‘lsa ham ko‘ngil ochish uchun ovga 
chiqqanman, — dedi. 
— Meni rostdan ham ov qilish uchun chiqdim, degan gapingga ishonadi deb o‘ylaysanmi? 
Axir shu bahona bilan xoli joyi topib suhbatlashishimiz kerakligini senga aytgan o‘zim-
ku, yoki dilingdagi gap menga ma’lum emas deb o‘ylaysanmi? — dedi Hayzuron kulib. 

---

Farg‘ona kelini (roman). Jo'rjiy Zaydon