«turon-iqbol»

Ilk qadam
OPA
Gulhayo darsga kechikib kirdi. Bu odatiy holga aylanib qol-
gani uchun, domla uni so‘roq qilib o‘tirmadi ham.
“Kiring”, – dedi-yu so‘zini davom ettirdi. 
– Xo‘sh, darsga kim tayyor? 
 Domla sinovchan ko‘zlari bilan audotoriyaga bir qarab olib, 
negadir ko‘tarilgan qo‘llarni emas, Gulhayoning familiyasini aytdi.
Gulhayo hali joylashib ham ulgurmay, o‘rnidan turdi.
 –Rustamova tayyormisiz darsga?
“Ataylab qilyapti” deb xayolidan o‘tkazdi Gulhayo, shuning 
uchun ham ikkilanmasdan 
“Ha, albatta” deb javob qaytardi. Va tezgina yonidagi 
kursdoshidan bugungi mavzu nimaligini so‘rab, uning konspekt 
dafta riga ko‘z yugurtirib oldi. Kecha tuni bilan kasalxonada qol-
gan Gulhayo dars qilishga ulgurmagandi. Umuman u dars qi-
lishga vaqt topolmasdi. Topganida esa xohishi yo‘q.
“Unda yaxshi, marhamat, doska sizga muntazir “dedi domla 
jurnaldan ko‘zini uzmay. Qiz ikkilanib ham o‘tirmay doskaga 
chiqdi. Bolaligidan badiiy kitoblarni juda ko‘p o‘qiganligi uchun 
nutqi ravon edi. Ko‘pchilik oldida gapirishdan qo‘rqmasdi. Gul-
hayo domlasining ma’ruzada aytgan gaplariga biroz “ishlov” 
berib mavzuni ayta boshladi. Avvaliga jim tinglayotgan domla 
birdan qizning gapini bo‘lib, “Yaxshi yetarli, – dedi, – qaysi 
nasriy asardan parcha yod olib keldingiz?“ Gulhayo hayratini 
yashirolmasdan “Qanaqa parcha?” deb so‘radi.
– Uyga vazifa birorta nasriy asarni yod olib, ifodali aytib 
be rish edi-ku, esizdan chiqdimi qizim? – dedi domla sinchkov-
lik bilan boqib.
 – Eee ha-ya umi... – dedi u yo‘qotgan o‘yinchog‘ini kutil-
magan joydan topib olgan yosh boladek. – Siz parcha dega-
nizga tushunmadimda domlajon. Men hikoya yodlab kelgandim, 
parcha-marcha qilmay.

---

61